ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

Ταβερνάκι, κάπου στα Εξάρχεια, με αυλή, δέντρα, βαρέλια κρασί και καλούς μεζέδες. Ο καιρός ψιλοέφτιαξε, αν και λένε ότι θα ξαναχαλάσει, αλλά εντάξει δεκτό. Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς λίγο κρύο και ψιλόβροχο δεν λέει. Χαλάει η παράδοση.

Τι? Ποιο είναι? Σιγά μην σας πω. Άστε να έχουμε και εμείς ένα καταφύγιο όασης δίπλα στο σπίτι. Ένα ταβερνάκι που θυμίζει άλλες εποχές. Με τον τροβαδούρο του να παίζει στην κιθάρα το Paloma Bianca και στο καπάκι το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.

Τετράδα πήγαμε. Η τρεις φίλοι από παλιά, από τα πολύ παλιά μας. Η τέταρτη φρέσκια σε μένα, αλλά πως γίνεται ρε παιδί μου να νομίζω ότι και αυτή μας συντρόφευε στις τρέλες μας? Αχ, το τι έχουν τραβήξει από μένα δεν λέγεται ούτε και περιγράφεται. Μάλλον και τα δύο γίνονται, αλλά ας μην θίξουμε οικογένειες και κλείσουμε σπίτια.

Με την Ν. όλα αυτά τα χρόνια δεν χαθήκαμε ποτέ. Πάντα εκεί, πάντα σταθερό ντουβάρι της ζωής μου. Ο βράχος που πάντα με σταμάταγε από την κατρακύλα. Εκεί να έχει τον ρόλο του κυματοθραύστη στους αέρηδες, στις φουρτούνες, στα στραπάτσα. Όσα χρόνια με θυμάμαι, την θυμάμαι στο πλάι, άλλοτε διακριτική παρουσία και άλλοτε ανεμοθύελλα. Πως το κατάφερνε δεν το ξέρω. Έχει κι άλλα καλά, πολλά καλά, αλλά εδώ λέω να βάλω τελεία. Μπορεί να αρχίσετε να την διεκδικείτε.

Ο έτερος Καππαδόκης ο Α., από τους ανθρώπους που μπορεί να κάνω και δυο χρόνια να τον δω. Πάντα μαθαίνω όμως νέα του και πάντα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Εδώ είναι που δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, χαχαχα.

Παρέα και η νέα φίλη, εκ Χιλής, αλλά γνώριμη από παλιά. Αυτό που σας έλεγα πριν. Κάποιους ανθρώπους είναι σαν να τους ξέρεις από πάντα. Σαν να έχεις περάσει ατέλειωτα καλοκαίρια σε μια παραλία και να λες τα εσώψυχά σου.

Ο λόγος της μάζωξης. Ε, πεθυμήσαμε ο ένας τον άλλον, αλλά και για να μιλήσουμε και για ένα νέο project του Α. Να ακούσει τις γνώμες, να δει πως το βλέπουμε ξέρετε πως γίνονται αυτά τα πράγματα. Αν δεν μιλήσεις στους φίλους, στην οικογένεια, που θα τα πεις.

Τώρα εγώ που ξέρετε εσείς, είμαι σοβαρός, μετρημένος, φιλοσοφημένος και πάνω από όλα ηπίων τόνων, όχι απλά δεν πέταξα την σκούφια μου, αλλά ανέλαβα και ενεργή δράση. Ε, είπαμε, μην ρωτάτε, λίγο μετά το Πάσχα θα σας τα πω όλα. Αφήστε με πρώτα να τα χωνέψω και μετά τα συζητάμε.

Αλλά, ξέρετε, ο λόγος που γράφω δεν είναι τα μελλοντικά μας σχέδια. Είναι αυτό το κάτι στο μάτι των φίλων που σε αγκαλιάζει, σε κάνει να αισθάνεσαι σημαντικός ξανά, σε ζεσταίνει αυτές τις μέρες τις απομόνωσης, σε κάνει να αισθάνεσαι πάλι άνθρωπος. Σε κάνει να αισθάνεσαι τυχερός γιατί ξέρεις πως ότι και να γίνει πάντα θα υπάρχει ένα σπιτάκι, κάπου σε ένα νησί που θα σε περιμένει. Σε κάνει να φουσκώνεις από χαρά και περηφάνια, σαν το παγώνι, γιατί δεν είσαι μόνος. Σε κάνει, βρε φίλε, να ονειρεύεσαι ξανά.

Υπάρχει νομίζω μια εκπομπή που λέγεται "οι παρέες γράφουν ιστορία", ή κάπως έτσι. Γιατί ένα μικρό πουλάκι μου λέει ότι η δική μας παρέα μόλις ξεκίνησε να γράφει την δικιά της;

υγ1 Αν με διαβάζεις αγαπητέ Α., κατάλαβες ότι την πρόταση σου, όχι απλά την αποδέχομαι, αλλά την έδεσα κιόλας και ήδη σχεδιάζω τα καλύτερα.

υγ2 αν υπάρχουν λάθη συγχωρέστε με, αλλά δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω, γιατί παίζει και να μην το ανεβάσω έτσι και το κάνω.