4.10.10

ΦΙΛΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ... ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΑ!!!

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση...

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο κληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ... Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας!
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

ΥΓ Δεν είναι δικό μου κείμενο, είναι mail που έλαβα από τον blueprints, αλλά είναι σαν κάποιος να άκουσε τις αναμνήσεις μου και να τις έβαλε σε τάξη!!!

17 comments:

  1. Πες τα αγαπητέ μου! Εμείς μεγαλώσαμε "καλά"!!!!

    ReplyDelete
  2. Παλιό κείμενο, που κάνει γύρες, χωρίς να το διαβάσω, πάλι, ξέρω τι λέει.
    Και επίσης γνωρίζω πως μεγαλώσαμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!!!
    Καλυτερα δεν γινόταν! απο αυτή την φέτα ψωμί με βουτυρο και ζάχαρη απο πάνω....
    Αυτό σκεπτόμουν κι έγραψα κι εγώ σήμερα!!

    Κι αν μεγαλώσαμε καλά, εύχομαι να γεράσουμε καλύτερα !

    ReplyDelete
  3. @ Hfaistiwnas Αν μη τι άλλο μεγαλώσαμε ανθρώπινα!!!

    ReplyDelete
  4. @ Γλυκό-Κερασο-Ζουζούνα Εγώ σήμερα το έλαβα, και όταν σε διάβασα είπα το κλασσικό, τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται!!!

    Μωρέ θα γεράσουμε ακόμα καλύτερα!!!

    ReplyDelete
  5. Το Λαγωνικό4 October 2010 at 16:55

    Το έχω λάβει και εγώ αυτό το mail δυό-τρεις φορές.

    Αναρωτιέμαι τι να έφταιξε. Από μόνη της η τεχνολογία δεν φτάνει. Είχαμε και εμείς τηλεόραση στο σπίτι αλλά την ανοίγαμε μετά που σκοτίνιαζε.

    Αναρωτιέμαι πως οι γονείς που μεγάλωσαν έτσι τότε, μεγαλώνουν τόσο διαφορετικά τα παιδιά τους σήμερα.

    Πως πιαστήκαμε ως κοινωνία έτσι στον ύπνο απορώ...

    ReplyDelete
  6. Εγώ πάλι δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το Twitter :p

    Χωρίς πλάκα, επιπλέον εγώ μεγάλωσα αγκαλιά με την RF, την γαϊδουρινή ακτινοβολία από τις λάμπες των πειρατικών σταθμών και ...ακόμα ζω! :)

    ReplyDelete
  7. {Καταγγέλω τον παλιοblogger που μου έφαγε το σχόλιο - αλλά επειδή έχω μνήμη ελέφαντα, θα το ξαναγράψω!}

    Πολλές ώρες όμως έξω ρε παιδί μου! Ποιος γονιός αφήνει σήμερα το παιδί του έξω μέχρι να νυχτώσει? - ούτε τη μέρα....

    Εμείς είχαμε βρει το διακόπτη που κρατούσε το φως του κλιμακοστάσιου μονίμως ανοιχτό και, επειδή ήταν ψηλά για το μπόι μας, το σηκώναμε με ένα σκουπόξυλο! Και παίζαμε και αφού είχε πέσει η νύχτα!

    Κι εγώ το έχω λάβει με email παλιότερα το κείμενο, αλλά το ξαναδιαβάζω με χαρά και νοσταλγία :)

    Φιλιά αγαπημένε Παύλο!

    υγ: μπορεί να μη μου έχει ξεφύγει ούτε οξεία, μπορώ να σου πω!...

    ReplyDelete
  8. είμαστε τυχεροί που τα ζήσαμε αυτά. Μια γλυκιά γλυκιά καλημέρα :)

    ReplyDelete
  9. πλάκα είχε αυτό το κείμενο.
    το '86 δλδ τι έγινε; χαχαχαχαχα
    πάντως εγώ κορίτσι δεν έχω ρίξει ποτέ μου (οκ, μια φορά, κατά λάθος, που έπεσα πάνω της με φόρα γιατί κοίταζα αλλού)

    απαπαπα αυτό με τη φέτα ψωμί με βιτάμ και ζάχαρη από πάνω ακόμα τη σκέφτομαι και θέλω να χαστουκίσω τη μάνα μου. ;-)

    ReplyDelete
  10. @ Το Λαγωνικό Μήπως είναι καιρός να ξυπνήσουμε? Λέω μήπως!!!

    ReplyDelete
  11. @ Radio Marconi Εδώ οι απόψεις διίστανται αγαπητέ για το αν ζεις. Πάντως εμείς χταποδάκι τρώμε και μάλιστα άφθονο!!!!

    ReplyDelete
  12. @ wintersea Μωρέ όχι τόνος, ούτε κόμμα δεν σου ξέφυγε!!!

    ReplyDelete
  13. @ Mahler76 Καλημερούδια γλυκέ μου αρχιτέκτονα!

    ReplyDelete
  14. @ sCaTterBrain Χαχαχα, εγώ πάντως το έχω πεθυμήσει αυτό το ψωμί όσο τίποτα άλλο. Ίσως γιατί το ζύμωνε η γιαγιά...

    ReplyDelete
  15. χμ. κι εμείς μεγαλώσαμε περίπου με τα ίδια και σκέφτομαι συχνά πόσο δύσκολο θα ειναι αυριο να αφήσω το μικρό να γυρνοβολάει όλη μέρα στα 7-8 του στη γειτονιά και πώς θα πρέπει να το χειριστώ. τέλος πάντων, ας έρθει εκείνη η ώρα και αυτοσχεδιάζουμε

    ReplyDelete
  16. Καλέ μου Πόντιε, και να το αφήσεις εσύ, θα γυρίσει πίσω αμέσως γιατί δε θα βρει παρέα να παίξει. Όλοι οι άλλοι γονείς θα τα κρατάνε μέσα στο σπίτι, μην τους τα κλέψουνε.

    ReplyDelete
  17. Όντως, είναι φοβερό ότι ζούμε ακόμα....

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?