3.6.10

...ΤΟ ΤΕΦΤΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Το νερό τρέχει πάνω στο σώμα. Σε ένα σώμα που δεν είναι δικό μου. Σίγουρα δεν είναι δικό μου. Πιο πολύ μοιάζει με του πατέρα μου. Όσο μεγαλώνω μοιάζω όλο και περισσότερο του πατέρα μου. Μικρός ήμουν ξανθός, κατάξανθος. Έμοιαζα από την μάνα μου, ίσως γιατί είχα τα χρώματά της. Ίσως γιατί ήθελα να της μοιάζω. Πιο αλέγρα, πάντα εκεί δίπλα μου, κοντά μου, να με αγαπάει και να με πνίγει με την αγάπη της.

Ο πατέρας στην δουλειά, αλλά και στις παρέες του. Γάμος από προξενιό, δύο ανθρώπων που το μόνο τους κοινό ήταν η εξωτερική ομορφιά τους. Η μάνα ήθελε να παντρευτεί. Ο πατέρας έπρεπε. Ενώσανε τα θέλω με τα πρέπει τους και βγάλανε εμένα. Μια ζωή έτσι με το ένα πόδι στο θέλω και το άλλο στο πρέπει.

Θέλω να γίνω διάσημος. Πρέπει να είμαι ταπεινός. Θέλω να παίζω. Πρέπει να διαβάζω. Θέλω να πιάσω δουλειά. Πρέπει να φανώ αντάξιος του ονόματός μας. Θέλω να γελάω. Πρέπει να κλαίω, ποιος είμαι εγώ που θέλω να είμαι χαρούμενος. Θέλω, πρέπει, θέλω, πρέπει. Μια ζυγαριά, όλη η ζωή μου.
Στο μέρος που γεννήθηκα υπήρχαν μόνο δύο γένη. Το θηλυκό και το ουδέτερο. Αντρικό δεν υπήρχε. Η Παύλους, η Γιώργους, η Κώστας, η Μήτσους. Διαφορετικά το Παυλέλ’, το Γιωργέλ’, το Κωστέλ’, το Μητσέλ’. Τι τόπος και αυτός. Πόσο πιο μητριαρχικός, πιο ευνουχιστικός. Σε τι μέρος μαμά μ’ έχεις φέρεις να ζήσω;

Στο πρώτο σου πάρτι πήγες στα δέκα σου χρόνια. Εκεί χόρεψες και το πρώτο σου μπλουζ. Με την κόρη της σπιτονοικοκυράς σας. Το πρώτο αμόρε, το πρώτο σκίρτημα. Αθώες ματιές. Ανατριχίλες όταν τα μαλλιά της έπεφταν στο πρόσωπό σου την ώρα που ο Adamo, τραγούδαγε στο φορητό πικ απ, το the girl from Salina.

Στα δεκατρία εξακολουθούσες να χορεύεις με την ίδια ντάμα. Το σκίρτημα ερχόταν όμως από τα γαλάζια μάτια του αδερφού της.

Μια πασιέντζα ανοιχτή στην οθόνη. Κάποτε τα έπιανες τα χαρτιά, τα μύριζες, τα έλιωνες. Έκλεβες και λίγο, τα έφτιαχνες όπως ήθελες τα φύλλα. Τώρα τι; Ακούς το χρατς των φύλλων στα ηχεία του υπολογιστή. Ακόμα και τα χρατς των φίλων μας μέσα από μια οθόνη υπολογιστή τα διαβάζεις. Που πήγαν οι παρέες βρε παιδιά; Που είναι ο κολλητός να ανοίξεις την καρδιά σου;

υγ1 Δεν είχα σκοπό να το ανεβάσω, άλλωστε είναι ημιτελές.
υγ2 Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία που με ανέχτηκε στην εκπομπή της!!!
υγ3 Η φωτογραφία είναι αφιερωμένη σε δύο καλές φίλες και συνοδοιπόρες εδώ μέσα, στην mindstripper και την fevis...

18 comments:

  1. Δύσκολη η ισορροποία με τα θέλω και τα πρέπει. Ευτυχής αυτός που το καταφέρνει.
    Όσο για τις παρέες και για το που πήγαν: Κλείσε τον υπολογιστή και βγες έξω.
    Καλή μεν η ηλεκτρονική επικοινωνία, ουσιαστική όμως η επικοινωνία της ζωντανής επαφής.

    ReplyDelete
  2. San Zygos exw mathei ki egw na isorropw ta pragmata, omws prepei ligo na afinoume kai ta pragmata na erxontai apo mona tous, ligo dyskolo vevea an exeis synithisei apo mikros to mialo na trexei me 100. Gelasa poly se ayto pou eleges gia ta dyo geni :-)
    Kali ypoloipi vdomada

    ReplyDelete
  3. Παίρνω το θάρρος από μόνη μου να απαντήσω στο Λαγωνικό, και να του πω πως αν υπήρχε κανένα χάπι να στρώνεις τον ποπό σου κάτω, θά 'πρεπε να πάμε σ' έναν φαρμακοποιό να πάρουμε καμμιά ντουζίνα κουτιά για του λόγου σου.

    Κατά τ' άλλα δεν ξέρω πλέον αν πιστεύω στην παντοτινή φιλιά, αλλά πιστεύω και θα πιστεύω μέχρι το τέλος στην αληθινή. Μάρτυς μου εσύ, αυτός και τα μυστήριά σας. :)

    ReplyDelete
  4. Νομίζω συγκινήθηκα.. :')

    ReplyDelete
  5. εεεεε, μας άφησες στη μέση!

    ναι ναι, χααααααάλια ήταν η εκπομπή σας!!!

    ζζζζβουριχτά και περιμένω!

    ReplyDelete
  6. το "ευχαριστώ" είναι από μένα σε σένα! Που ήρθες, που διάλεξες υπέροχες μουσικές, που συντονίστηκες μαζί μου σαν επαγγελματίας του είδους, που με ανέχτηκες (ναι, ναι, εσύ ανέχτηκες εμένα και όχι εγώ εσένα), που πέρασε 1 ολόκληρη ώρα σαν νερό, που μας έφερες δώρα... Σ' ευχαριστώ για όλα αυτά και γι' άλλα τόσα! Φιλιά πολλά :-)

    ReplyDelete
  7. Πολύ συγκινητική ανάρτηση. Φιλιά

    ReplyDelete
  8. ημιτελές ή μή, το κείμενο είναι πολύ γλυκό όπως εσύ. Την καλησπέρα μου.

    ReplyDelete
  9. την εικονα την εδωσες ομως και αυτο ειναι που μετραει...υποκλινομαι στις μνημες και την παιδικοτητα του ανθρωπου.την καλημερα μου

    ReplyDelete
  10. ίσως και να μην είναι ημιτελές - είναι πολύ ωραίο κείμενο, δυνατό.
    :-)
    καλημέρα!

    ReplyDelete
  11. είμαι ζυγός και τα ισορροπώ όλα... μήπως δεν θα έπρεπε????
    τι να πω...

    καλημέρες Πάυλο!!!!!!!!!

    ReplyDelete
  12. Θέλω κι άλλο :(

    ReplyDelete
  13. μη το αφήσεις ημιτελές... αν θέλεις!
    φιλιά

    ReplyDelete
  14. Αχ αυτές οι ισορροπίες... The story of my life, βιβλίο μπορώ να γράψω, έδρα σε πανεπιστήμιο να διεκδικήσω και όμως, συχνά πυκνά δίνω μόνη μου μια κλωτσιά και τα σκορπάω όλα, έτσι για χαβαλέ... Τι να πεις.. Μεγαλώνουμε, πειραματιζόμαστε, μαθαίνουμε, δεν μαθαίνουμε, προχωράμε... Και η ζωή συνεχίζεται.. Ευτυχώς... Φιλιά..:-)

    ReplyDelete
  15. Τί δυνατή εξομολόγηση είναι αυτή η ανάρτηση;
    Σ΄ευχαριστούμε φίλε...

    Μόνο δέξου μια μικρή διόρθωση.

    Το "the girl from Salina" ειναι του Κριστόφ...


    Με την αγάπη μου.

    Κώστας
    vloutis.blogspot.com
    vloutis.worgpress.com
    facebook.com/kostasvloutis
    twitter.com/kostasvloutiw
    friedfeed.com/kostasvloutis

    ReplyDelete
  16. Καλά έκανες και το ανέβασες γιατί είναι πάρα πολύ ωραίο!

    ReplyDelete
  17. Ημιτελές, ξημιτελές μ' έκανες κι έκλαψα. Αϊ στο καλό πια! Πρώτη μου φορά διαβάζω άρθρο σου και είσαι μαγευτικός. Εχεις πολύ μεγάλο ταλέντο!

    ReplyDelete
  18. Ημιτελές, ξημιτελές μ' έκανες κι έκλαψα. Αϊ στο καλό πια! Πρώτη μου φορά διαβάζω άρθρο σου και είσαι μαγευτικός. Εχεις πολύ μεγάλο ταλέντο!

    ReplyDelete

Πόσα μυστήρια να λύσω πια?