ΤΟ ΤΕΦΤΕΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Μουσική, το ραδιόφωνο παίζει μελωδίες από άλλες εποχές. Παλιές, ξεχασμένες, αγαπημένες. Εικόνες, φώτα, χρώματα. Αλήθεια ποιο είναι το χρώμα της μοναξιάς; Ποιο είναι το χρώμα της μοναξιάς μέσα στις σχέσεις;

Προσπαθώ να στρώσω το μυαλό μου. Είπαν ότι χρειάζομαι ψυχανάλυση. Το έχω ξανακάνει. Δεν βοήθησε, ότι και να λέω. Πρέπει λέει να θυμηθώ, να ανακαλύψω ότι με πόνεσε. Να ψάξω βαθειά μέσα μου. Να το βρω, να το φέρω στην επιφάνεια.

Κι αν πονάει ακόμα; Κι αν ματώνει ακόμα; Είμαι αλήθεια έτοιμος να το κάνω; Να πάω πίσω, με μια ματιά τρίτου και να το σκαλίσω; Ας πούμε ναι, πως γίνεται για κάποιον που δεν θυμάται; Για κάποιον που έχει επιλεκτική μνήμη; Για κάποιον που σαν ανεμοστρόβιλος ο πόνος ρουφάει τα πάντα, τα σβήνει τα εξαφανίζει;

Σε μια εποχή πόνου, αγωνίας, ανασφάλειας, αξίζει άραγε να επιβαρυνθώ με επιπλέον πόνο; Επιβαρυνθώ με επιπλέον πόνο! Αχ, που να βρίσκεται αυτός ο φιλόλογος από το λύκειο. Σίγουρα θα γέλαγε με τον τρόπο που γράφω και εκφράζομαι. Βάλε σε τάξη τις σκέψεις σου, είναι σαν να τον ακούω να μου λέει. Βάλε σε τάξη τις σκέψεις σου, οργανώσου, κάνε πράγματα, διάβασε επιτέλους και άσε αυτά τα Μίκυ Μάους που κρύβεις μέσα στα βιβλία. Τι προκοπή θα κάνεις, εσύ στην ζωή σου; Δεν το βλέπεις, δεν τα βγάζουμε πέρα. Αχ, θα μας πεθάνεις εσύ. Μας έχεις καταστρέψει και μυαλό δεν λες να βάλεις.

Ξύπνα επιτέλους, βγες από το συννεφάκι σου, άκου θα γίνεις πλούσιος. Όλο όνειρα, όνειρα, όνειρα. Έλα στον κόσμο μας. Σταμάτα να κρύβεσαι, σταμάτα να παίζεις θέατρο, εδώ είναι η ζωή, βγες άρπαξε την από τα μαλλιά. Αγάπησε και άφησε να σε αγαπήσουν. Μην φοβάσαι δεν θα σου κάνει κακό μια αγκαλιά. Ξέρεις δεν σε πνίγει πάντα, καμιά φορά σε ανακουφίζει κιόλας. Γιατί πρέπει να είσαι ο πρώτος σε ότι κάνει; Και τελευταίος να έρθεις δεν πειράζει, ξέρεις. Έχει και αυτό την πλάκα του.

Τηλέφωνο, πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές και όχι πάντα για καλό. Τον τελευταίο καιρό συνήθως για άσχημα μαντάτα. Μήπως να καταργήσω το κινητό και το σταθερό, χμ, επιλεκτικές απαντήσεις;

Γιατί γίναμε έτσι ρε γαμώτο; Γιατί έγινα έτσι; Γιατί δεν ακολούθησα τα όνειρά μου, αλλά μόνο τα πρέπει που μου έχουν βάλει οι άλλοι; Είναι άραγε αργά στα 47 σου να κάνεις νέα ξεκινήματα; Να κάνεις επιτέλους πράγματα που ήθελες εδώ και χρόνια αλλά πάντα για κάποιον λόγο τα ανέβαλες; Άσχετα αν καταφέρεις να φτάσεις στο τέρμα. Τουλάχιστον όταν θα έρθει η ώρα του μεγάλου απολογισμού, να υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότερα απωθημένα στο τεφτέρι του Χάρου.

Πάμε πίσω, ας αρχίσουν τα τύμπανα να χτυπάνε. Ας το παλέψουμε παρέα να ξάνουμε το κουβάρι της ζωής μας. Να δούμε τι θυμόμαστε, τι θέλαμε, τι ονειρευτήκαμε κι ας μπει και η υπόλοιπη ορχήστρα, πάμε μπροστά, πιάνουμε δουλειά, πιάνουμε τα όνειρά μας και τους δίνουμε ζωή. Και εδώ είμαστε θα τα λέμε, θα σημειώνουμε την πρόοδο, θα γελάμε, θα κλαίμε, θα τρώμε τα μούτρα μας, αλλά θα ζούμε. Ίσως για πρώτη φορά.