SINGLE MAMMA...

Και η μεγάλη μέρα έφτασε, αρχίζει ο κύκλος με τις ιστορίες σας. Αρχή με την αγαπημένη μου single mamma, η οποία παρ' ότι τρέχει σαν την τρελή να ετοιμάσει νυφικό και τα του γάμου, δέχτηκε ευχαρίστως να μου κάνει ποδαρικό. Θα την μαλώσω όμως, γιατί δεν μου επέλεξε τραγούδι, οπότε η επιλογή δική μου και μην με βρίζεις.

Κάποιος φίλος ρώτησε γιατί εγώ δεν γράφω στο ημερολόγιο. Λοιπόν και εγώ θα γράψω αγαπητέ μου turigr. Απλά θα γράψω την τελευταία ιστορία, που θα σηματοδοτεί και το τέλος αυτού του κύκλου. Για την επόμενη εβδομάδα, πάλι γυναίκα. Μια γυναίκα που μου έστειλε ένα από τα πιο όμορφα κείμενα του προηγούμενου κύκλου. Εύη μου η σκυτάλη δική σου!!!

Αλλά ας μην μιλάμε για το φινάλε και ας αφήσουμε την mamma να μας μιλήσει μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου της ...

Ο χοίρος μου

Έχω συνηθίσει να μην ανήκω.

Στην αρχή ήταν δύσκολα γιατί βασικά είμαι τύπος της παρέας. Δοκίμασα επανειλημμένα να γίνω ένα άσπρο πρόβατο μέσα στα άσπρα πρόβατα του κοπαδιού. Όμως στο σχολείο τα κορίτσια ήταν χωρισμένα. Από τη μια μεριά τα καλά κορίτσια κι από την άλλη αυτά που πηδιούνται.

Τα καλά κορίτσια μαζεύονταν σε συντροφιές, πήγαιναν η μια στο σπίτι της άλλης και δοκίμαζαν τα ρούχα τους. Ή κρυφογελούσαν κοιτώντας τα αγόρια στο διάλειμμα. Ή έγραφαν λευκώματα. Δεν το δοκίμασα καν.

Τα κορίτσια που πηδιούνται έκαναν κοπάνες, έπιναν μπύρες στις καφετέριες της γειτονιάς, κάπνιζαν, ήταν δημοφιλή στο αντίθετο φύλο.

Προσπάθησα να γίνω ο συνδυασμός της καλής κοπέλας που κάνει παρέα με αγόρια. Αλλά αφού δεν έπινα, δεν κάπνιζα, δεν έκανα κοπάνες και δεν μπορούσα να σχολιάσω τα βυζιά της γκόμενας που περνάει, απέτυχα. Γνώρισα λοιπόν ένα σωρό έγκαυλους έφηβους που με απέρριψαν ως μη επικερδή επένδυση.

Επιτέλους στη σχολή έκανα σεξ, ξεκίνησα το κάπνισμα, το αλκοόλ, κοπάνες από το μάθημα αλλά ρε πούστη μου όλες το έκαναν πια ή τουλάχιστον αρκετές γιατί τα καλά κορίτσια εξακολουθούσαν να μαζεύονταν η μια στο σπίτι της άλλης για να δοκιμάσουν τα ρούχα τους, να συζητήσουν για αγόρια και να ονειρευτούν ποιον θα παντρευτούν. Από την άλλη, τα κακά κορίτσια έκαναν παρτούζες. Θεέ μου, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να αγοράσω το εισιτήριό μου για τις παρέες των αγοριών.

Τελειώνοντας τη σχολή είχε πάψει να με απασχολεί το που ανήκω, είχα συνηθίσει να εξέχω και ταυτόχρονα είχα αποκτήσει αρκετούς άντρες φίλους οι οποίοι, πάντα με τη βοήθεια μου, δεν εγκατέλειπαν την προσπάθεια να με πείσουν πως το να με πηδήσουν είναι η εμπειρία που λείπει από τη ζωή μου. Ταυτόχρονα γνώρισα εκ των έσω την αντρική ψυχολογία. Όση τέλος πάντων μου έλειπε.

Για μένα ο άντρας είναι ένα ευαίσθητο πλάσμα που χρειάζεται ειδική μεταχείριση. Κάθε προσπάθεια να τον αποκτήσεις τον απομακρύνει. Η υπόλοιπη αλήθεια είναι ότι είμαι ένα ευαίσθητο πλάσμα που χρειάζεται ειδική μεταχείριση και κάθε προσπάθεια να με αποκτήσεις με απομακρύνει.

Κι έτσι βρέθηκα άγαμη μεγαλοκοπέλα, εξέχουσα επικινδύνως από τον κοινωνικό ιστό να βλέπω τα χρόνια να περνάνε ενώ το μέσα μου φίλτρο ούρλιαζε «εγώ πότε θα γίνω μάνα;». Για όσους νομίζουν πως η σωστή λέξη είναι ανύπανδρη να εξηγήσω ότι άγαμη είναι αυτή που δεν έχει τελέσει γάμο ενώ ανύπανδρη είναι αυτή που δεν είναι υπό ανδρός.

Παρόλο που δεν το επεδίωξα, το να αποκτήσω παιδί ούσα άγαμη ήταν ένα βασικό κομμάτι του πάζλ. Μετά από αυτό ολοκληρώθηκε η εικόνα του αντισυμβατικού ανθρώπου που πουλούσα στους έξω. Εξακολουθούσα να εξέχω και μάλιστα περισσότερο από πριν. Θεωρητικοποίησα ότι και όσο χρειαζόταν, κάλυψα τα κενά και έπεισα τον εαυτό μου πως δεν είχα ανάγκη κανέναν. Υπεργαμάτο συναίσθημα. Το έχεις νοιώσει!

Με τον καιρό απέκτησα δέρμα χοίρου, η επιθυμία να γίνω ένα άσπρο πρόβατο μέσα στα άσπρα πρόβατα ξεθώριασε. Τώρα τελευταία εμφανίστηκε ένας επίμονος άνδρας. Ένας εισβολέας που χαράζει το χοντρόπετσο δέρμα μου. Τον διώχνω αλλά δεν φεύγει. Όταν φεύγει του τρίβομαι να γυρίσει. Με χαϊδεύει και δυσανασχετώ. Για να κοιμηθώ πρέπει να γειώσω την πατούσα μου στη δική του. Μου λέει πως με αγαπάει και απαντώ με σιωπή. Το να παντρευτώ δεν είναι για μένα «piece of cake» αλλά όταν πήγα στην εκκλησία για να δηλώσω το επικείμενο γάμο μας, ο πατέρας Θεόφιλος που με γνωρίζει από τεσσάρων χρονών με ρώτησε με ενδιαφέρον «τι κάνεις τέκνον μου;», «Φτιάχνω την οικογένειά μου» του απάντησα κι έβαλα τα κλάματα.

Οι χοίροι κλαίνε τελικά. Κι όταν έχω την απαραίτητη ψυχραιμία καταλαβαίνω ότι δε μου χαράζει το πετσί για να εισβάλλει αλλά για να με βοηθήσει να βγω.

Αυτά.