FEVI'S

Μ' αυτά και μ΄ αυτά έφτασε η Τετάρτη. Το πως έφτασε ούτε που το κατάλαβα. Λίγο το τριήμερο, λίγο η ζεστή, λίγο το τρέξιμο στην δουλειά. Άστα να πάνε.

Ίσως φταίει που την Παρασκευή φεύγω για Θεσσαλονίκη. Έχω μήνες να ανέβω και μου λείπει πολύ. Μου λείπουν και οι φίλοι μου εκεί. Αυτή την φορά θα τους χαρώ χαλαρά...

Αλλά ας μην σας πιάνω τον χώρο. Σήμερα είναι η μέρα σας, Η μέρα της αγαπημένης μου Εύης. Άνοιξε το ημερολόγιό της και μοιράζεται μαζί μας μια ιστορία. Την άλλη Τετάρτη, χα, το έτερον ήμισυ!!!

ΖΩΝΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Η ώρα είναι 12.30 και ο καιρός θυμίζει καλοκαίρι… Περασμένα μεσάνυχτα, έξω ησυχία και εγώ κουλουριασμένη σε μια από τις φαρδιές αγαπημένες πολυθρόνες της βεράντας, που τις διάλεξα κάποτε γιατί μου θύμιζαν αγγλική εξοχή, γράφω με το laptop στηριγμένο στα πόδια μου και νοιώθω το κορμί μου να ανατριχιάζει… Όχι, δεν κάνει κρύο… Το ροζ κασμιρένιο πουλόβερ μου με κρατάει ζεστή… Το μυαλό μου είναι αυτό που με αναστατώνει… Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι ένα άλλο τέτοιο βράδυ, πέρσι, λίγο μετά το Πάσχα στο νησί… Έτσι, είχα σηκωθεί μέσα στην νύχτα και κουκουλωμένη με μια κουβέρτα είχα καθίσει στην βεράντα και είχα γράψει ένα post για τα όσα ήξερα πως θα έρθουν… Έτσι και τότε, είχα νοιώσει πως ένας καινούριος έρωτας ήταν έτοιμος να μου χτυπήσει την πόρτα… Και εκείνο το βράδυ, με θέα τα φώτα της χώρας και του λιμανιού, είχα καλοσωρήσει στην ζωή μου ένα «μωρό» που έμεινε για καιρό…
Υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις πως ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί… Που τα σημάδια στο μυαλό αλλά και στο κορμί σου σε προετοιμάζουν για αυτό που θα έρθει… Ο Adler λέει πως αντιλαμβανόμαστε τα πάντα πρώτα με τα μάτια της ψυχής μας.. Μετά τα διυλίζουμε με την λογική μας και κρατάμε αυτά που θεωρούμε σωστά.. Τις ελάχιστες φορές που η λογική θα συμφωνήσει με την ψυχή μας, τις ονομάζουμε διαίσθηση…. Πέρασαν χρόνια αυτογνωσίας για να καταφέρω να συμβιβαστώ με το αλάθητο κριτήριο της δικής μου ψυχής… Με την διαίσθηση μου, που όχι, για να απαντήσω άλλη μια φορά σε μια πρόσφατη ερώτηση, δεν με γέλασε ποτέ… Πέρασαν χρόνια αυτογνωσίας για να συμβιβαστώ και με την γνώση πως εγώ, πάντα ερωτεύομαι πρώτα με το μυαλό και έπειτα με το κορμί μου… Και πως πηδιέμαι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο… Έχουν περάσει πολλοί άντρες και από την ζωή και από το κρεβάτι μου…. Πέρασα πάντα καλά γιατί δεν κοιμήθηκα ποτέ στην ζωή μου με κάποιον που να μην τον ήθελα πολύ… Σχεδόν τελείως….Όμως οι άντρες που με σημάδεψαν, οι άντρες που κατάφεραν να με κρατήσουν εκεί για παραπάνω από μερικές νύχτες ή μερικές εβδομάδες, ήταν εκείνοι που πριν από το σώμα μου κατάφεραν να πηδήξουν το μυαλό μου…. Και αυτούς τους άντρες, όποτε τους συνάντησα, η ψυχή μου τους αναγνώρισε μαγικά…

Έτσι σήμερα, καθισμένη μέσα στην σιγαλιά μιας νύχτας που μυρίζει καλοκαίρι, γράφω για έναν τέτοιο άντρα που ήρθε στην ζωή μου ξαφνικά… Όταν δεν τον περίμενα καθόλου… Έναν άντρα που κατάφερε να μπει μέσα στο μυαλό μου σαν κλέφτης, εύκολα, ανησυχητικά εύκολα , που με έβαλε στο τριπάκι να ονειρεύομαι στιγμές που ξέρω ότι θα έρθουν και να ανατριχιάζω γλυκά στην σκέψη τους… Και με την σιγουριά αυτού που πρόκειται να γίνει, αυτή την σιγουριά που δεν μπορώ να την εξηγήσω σε κανέναν, ούτε καν σε εκείνον που προφανώς απορεί και προσπαθεί να με πείσει να μην ενθουσιάζομαι για να μην απογοητευτώ, κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στην μαγεία του παιχνιδιού… Χωρίς ζώνες ασφαλείας και χωρίς δίχτυα…. Ανοίγω τα χέρια μου, στροβιλίζομαι, και πέφτω στο κενό… Ξέρω πως το αλεξίπτωτο μου θα ανοίξει… Ξέρω πως σε λίγο τα πόδια μου θα αγγίξουν την γη…Είναι η αίσθηση της ελεύθερης πτώσης όμως, που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη και σε κάνει να νοιώθεις πως για μερικά δευτερόλεπτα είσαι Θεός… Εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που βρίσκεσαι στο κενό, προτού ανοίξει το αλεξίπτωτο και μειώσει την φόρα σου με ένα δυνατό τράβηγμα που σε ταρακουνάει συθέμελα προσγειώνοντας σε όχι μόνο στο χώμα αλλά και στην πραγματικότητα, εκείνα τα δευτερόλεπτα που βρίσκεσαι να πετάς κυριολεκτικά, σου χαρίζουν μια αίσθηση πιο ολοκληρωτική από τον μεγαλύτερο, τον δυνατότερο οργασμό…. Είναι η απόλυτη καύλα… Και μέσα στο μυαλό μου, η αρχή του παιχνιδιού, η αρχή κάθε τέτοιας ιστορίας που ξέρεις πως μπορεί να σε βγάλει έξω από τα όρια του μυαλού και του κορμιού σου, μοιάζει με ελεύθερη πτώση…
Γράφω και τα δάχτυλα μου πετάνε πάνω στο πληκτρολόγιο… Ξέρω πως θα έρθουν στιγμές που θα σε θέλω πολύ περισσότερο από σήμερα, στιγμές που θα είσαι μακριά μου και εγώ θα τρελαίνομαι, ξέρω πως θα ζήσουμε μέρες και νύχτες που θα στοιχειώσουν και τους δυο μας, ξέρω πως το παιχνιδάκι που ξεκινήσαμε θα μας πάει και τους δυο παρακάτω… Πολύ… Όπως ξέρω και πως κάποια στιγμή θα τελειώσει, και ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του, και γιατί εγώ δεν είμαι έτοιμη να αλλάξω την ζωή μου για κανέναν έρωτα, όσο μεγάλος και αν είναι, και γιατί εσύ έχεις μπροστά σου πράγματα που εγώ έχω τα έχω αφήσει πίσω ….Μην με ρωτήσεις πως μπορώ να είμαι τόσο σίγουρη για αυτά που θα έρθουν.. Απλά μπορώ… Το ότι ξέρουμε το τέρμα δεν σημαίνει όμως πως δεν μπορούμε να ζήσουμε την διαδρομή… Και η διαδρομή, εδώ και μέρες είναι στα χέρια σου… Εγώ θα σε ακολουθήσω… Θα ανοίξω τα χέρια μου, θα στροβιλιστώ, θα πέσω στο κενό και θα απολαύσω εκείνα τα δευτερόλεπτα της ελεύθερης μας πτώσης…Και θα προσπαθήσω να τα κάνω να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο… Μην μου την χαλάσεις αυτή την βόλτα, σε παρακαλώ… Ας μην φορέσουμε ζώνες ασφαλείας…. Καληνύχτα….