BLUEPRINTS

Πολύ γρήγορα πέρασαν οι μέρες γαμώτο. Όποτε ανεβαίνω στην Θεσσαλονίκη, λες και ο χρόνος αποφασίζει να τρέξει με φρενήρεις ρυθμούς. Τι κακό και αυτό!!!

Τι να πρωτοκάνω, ποιον να πρωτοδώ, άσε που ανεβαίνω και για δουλειές και όπως και να το κάνεις χάνεις ανούσιο χρόνο σε ραντεβού, που κρατάνε δύο και τρεις ώρες, ενώ η ουσία της δουλειάς είναι ένα δεκάλεπτο το πολύ. Ευτυχώς πρόλαβα και τράβηξα κάποιες φωτογραφίες, όπως πάντα!
Είπαμε χαλαρά, αλλά έχουμε και φίλους καλούς πάνω και όπως και να το κάνεις θέλουμε να τους δούμε. Να τους χαρούμε βρε αδερφέ, να πιούμε και τα τσιπουράκια μας. Ελπίζω να με διαβάζουν οι αγαπημένοι μου συνεργάτες και να σκεφτούν πολύ τον χρόνο που θα κρατήσει το επόμενο ραντεβού μας.

Πάντως ένα θα σας πω, όποιος πάει πάνω και δεν κάνει μια στάση στον ΒΡΩΤΟ, για να χτυπήσει ένα χουγκιάρ μπεγιεντί χάνει. Άσε που αυτή την φορά δοκίμασα και σαγανάκι μπακαλιάρο με γαρίδες και σάλτσα μουστάρδας. Πάτερ, κολάστηκα πάλι, ήμαρτον!!!

Αλλά νομίζω ότι το παραέχεσα με τον χρόνο σας και την στήλη σας. Αυτά βέβαια παθαίνω όταν την κοπανάω. Άσε που έχω να σας παρουσίασω και έναν νέο τραγουδοποιό, αλλά έτσι και γράψω μια λέξη ακόμα το έτερον ήμισυ, το βλέπω να με βάζει να κοιμηθώ στον καναπέ.

Απολαύστε λοιπόν τον αγαπημένο μου blueprintsouli, sikia θα σε σκίσω, κοντά τα χέρια, φαβούλα την έβαψες, είσαι η επόμενη. Η επόμενη Τετάρτη είναι από το δικό σου ημερολόγιο!!!

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

Περίπου πριν από 25 καλοκαίρια. Μόλις είχαμε τελειώσει με τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Η ζωή ανοιγόταν μπροστά μας, ο κόσμος ήταν όλος δικός μας. Μετεφηβική απόφαση να κάνουμε επιτέλους τις πρώτες μας διακοπές ξέχωρα από τους γονείς μας. Εγώ ο κολλητός μου κι ο δικός του φίλος. Με μόνα εφόδια τα sleeping bugs μας, μια σκηνή, κάποια ρούχα και μερικά βασικά είδη επιβίωσης. Από λεφτά; Περίπου ένα μηνιάτικο της εποχής για τον καθένα μας.

Τα νησιά της εξόρμησης ήταν με τη σειρά Νάξος και Σαντορίνη. Το καράβι της εποχής έκανε 11 ώρες για να φτάσει στον τελικό προορισμό. Με ανάμικτα συναισθήματα του άγνωστου και της ανεξαρτησίας πάθαμε όλα αυτά που παθαίνουν οι πρωτάρηδες στην κατασκήνωση. Στήσαμε τη σκηνή αρχικά σε λάθος σημείο (μονοπάτι όπου περνούσαν αγροτικά και γαϊδούρια), μετά σε πλαζ γυμνιστών (ξέρεις τι είναι με το που ανοίγεις το φερμουάρ της σκηνής να αντικρίζεις ένα κώλο; Μεγάλη πλάκα σου λέω), αλλά πιο πολύ μας έμειναν οι αναμνήσεις του να τα καταφέρνουμε όπως μπορούσαμε: μαζεύοντας φασολάκια κι άλλα ζαρζαβατικά και φρούτα από τα μποστάνια της περιοχής, πίνοντας μια σκέτη μπύρα στην καλντέρα ενώ οι μυρωδιές από το χταπόδι που ψήνονταν έκαναν τους σιελογόνους αδένες να αντιδρούν όπως αυτούς της Ταμάρ μου όταν με βλέπει να τρώω, προσπαθώντας να κρύψουμε στα μαγιό λουκανικάκια κι άλλα κατεψυγμένα (όχι εγώ δεν το δοκίμασα - ευτυχώς - αυτό) από το μίνι μάρκετ της περιοχής, κι άλλα τέτοια γλαφυρά που τώρα ούτε που θα σκεφτόμουν να τολμήσω.
Ακόμη μου έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μια φωτιά που πολεμούσαμε ώρα να ανάψουμε με κλωναράκια από τα αλμυρίκια, στην απέραντη και - τότε - σχετικά ερημική παραλία του Καμαρίου, 5 - 10 σκηνές μόνο κι από δωμάτια πολύ λίγα πράγματα, κι όταν επιτέλους πήρε μπροστά και μπήκε το κοτόπουλο για ψήσιμο για πότε μαζεύτηκε τόσος κόσμος γύρω μας, μια μπουκιά ο καθένας μας έφαγε, αλλά γίναμε μια παρέα, κι ήρθαν οι μπύρες και οι κιθάρες και το νυχτερινό μπάνιο με φεγγαράδα, κι όλη αυτή η ανεμελιά κι ανάγκη να ρουφήξουμε τη στιγμή, το τώρα. Για γκομενιλίκια ούτε λόγος, τα χρήματα δεν έφταναν ούτε για το κέρασμα μιας σόδας. Έτσι ήμασταν: τρεις νέοι χωρίς πλάνο, που περίμεναν την αυγή της νέας πραγματικότητας που θα ερχόταν καθοριστικά στη ζωή τους ένα μήνα αργότερα.

Τα αποτελέσματα των πανελλαδικών μας χώρισαν σε τρεις διαφορετικές πόλεις, η παρέα δεν ξαναέσμιξε σε διακοπές με αυτή τη σύνθεση, με τον κολλητό μου το επαναλάβαμε για 1-2 καλοκαίρια, αλλά πιο οργανωμένα πλέον και με διαφορετική αυτοπεποίθηση και σιγουριά για αυτό που κάνουμε. Ήταν τελικά η πρώτη μας δοκιμή να βγούμε στη ζωή χωρίς τις συμβουλές των δικών μας και με μόνο εφόδιο το όποιο μυαλό μας τότε.
Βέβαια μετά από τόσα χρόνια μόνο οι καλές αναμνήσεις μένουν, ο εξωραϊσμός είναι δεδομένος, ακόμη κι οι τότε κακουχίες σήμερα φαντάζουν διαφορετικά. Αν θα το ξαναέκανα; Σαφώς κι όχι πλέον, έχουν αλλάξει και τα ζητούμενα κι οι αντοχές μου, άσε που δεν έχω πλέον να αποδείξω σε κανέναν (και κυρίως στον εαυτό μου) τίποτα, όμως εκείνο το καλοκαίρι ήταν μοναδικό από όλες τις απόψεις.

Αφιερωμένο στον κολλητό μου που δεν είναι πλέον μαζί μας και σε όλα τα σημερινά παιδιά που ξεκινούν την ζωή τους γεμάτη ελπίδες και προσδοκίες με μια μόνο συμβουλή: τολμήστε, βουτήξτε στα βαθιά, η ζωή είναι γλυκιά και το μεδούλι της είναι εύκολο και δύσκολο μαζί για να ρουφηχτεί, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο. Καλά καλοκαίρια παίδες, όλο και καλύτερα.

υγ1 ΒΡΩΤΟΣ Μητρ. Γενναδίου 6, πλ.Άθωνος τηλ 2310 223 858, πείτε από τον Παύλο στα παιδιά...
υγ2 Στην μουσική συντροφιά από την εποχή εκείνη ο Eddy Grant, τον θυμάστε?