ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΙΚΑ?...

...Ή μια συνέντευξη με τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΟΛΙΟ

Δύσκολο να παίρνεις συνέντευξη από κάποιον που δεν τον ξέρεις, που δεν τον έχεις απέναντι που ότι ξέρεις για αυτόν είναι μέσα από το βιογραφικό του αλλά κυρίως μέσα από τις μουσικές του. Αρχική επιλογή το κλασικό και πάντα εύκολο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Κάπου μέσα μου όμως δεν το ήθελα. Δεν ήταν αυτά που θα ήθελα να μάθω από τον καλεσμένο μου.

Κλισέ ερωτήσεις, κλισέ απαντήσεις, δεν νομίζω ότι είναι αυτό που εκφράζει τον Δημήτρη Λιόλιο και σαν άνθρωπο αλλά κυρίως σαν τραγουδοποιό. Και αφού σε αυτό το ιστολόγιο μας αρέσουν τα δύσκολα, ελπίζοντας για την επιείκειά σας αλλά και κυρίως από την υπομονή και την καλοσύνη που θα δείξει ο Δημήτρης Λιόλιος, βουτιά στα βαθειά και πάμε για τις ερωτήσεις.

Είπαμε επιείκεια, λοιπόν, πρώτη φορά το κάνω και ελπίζω όχι τελευταία.


- Διαβάζω στο βιογραφικό σου ότι είσαι αυτοδίδακτος στην κιθάρα και μάλιστα από μικρή ηλικία. Ροκ από τα γεννοφάσκια σου λοιπόν. Και σε εποχές που το ροκ ήταν τρόπος ζωής και όχι life style. Πώς ήταν η αρχή Δημήτρη; Με τι όνειρα ξεκίναγες;

Ξεκίνησα την πορεία μου ακολουθώντας μια ζωή που την έβλεπα να πηγαίνει μακριά χέρι-χέρι με τα όνειρά μου. Το να δημιουργείς σημαίνει την αποδοχή του παιδιού που έχουμε όλοι μέσα μας είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Σε ένα ταξίδι λοιπόν με αυτές τις παραμέτρους το μόνο που πραγματικά σε νοιάζει είναι το πώς θα εκφραστείς και θα εκφράσεις αυτό που αγαπάς και πιστεύεις. Δεν ξέρω αν η πορεία μου ως τώρα ήταν ροκ… ξέρω όμως ότι πάντα ακολουθούσα την ψυχή μου και αυτό που γούσταρα χωρίς να προδώσω τον εαυτό μου ούτε στιγμή σε όποια επιλογή μου.

- Πρέπει να ήσουνα η ψυχή της παρέας πάντως. Τις εποχές εκείνες όποιος είχε κιθάρα και έπαιζε το house of the rising sun, ήταν περιζήτητος. Να φανταστώ ότι το motto της ζωής σου ήταν sex and drugs and rock and roll?

Μεγαλώνοντας περνάμε μέσα από διάφορα mottos που πιστεύουμε κατά καιρούς. Να σου πω τώρα… το sex and drugs and rock and roll ήταν μια ατάκα που υπήρχε και έτεινε να επιβληθεί μέσα από τα διάφορα ρεύματα εκείνης της εποχής. Δεν μπορώ να πω ότι ταίριαζα απόλυτα με αυτό ούτε μπορώ να πω ότι τελικά το αποδέχθηκα στη δική μου ζωή...

Το Rock n roll είναι τρόπος ζωής όσον αφορά την πλευρά που προσεγγίζεις την κάθε μέρα που περνάει… Ζήσε έντονα, ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος.

Έμένα πάντα μου άρεσε η ζωή όπως και το να την ανακαλύπτω κάθε λεπτό..κάθε στιγμή. Δεν χώρεσε αυτό το motto στη δική μου ζωή.

Ναι..ειδικά εκείνες τις εποχές όποιος έπαιζε κιθάρα στις παρέες ήταν όντως περιζήτητος… Ήταν οι εποχές που ο κόσμος ακόμα είχε ένα τραγούδι στα χείλη και δεν βομβαρδιζόταν με χιλιάδες ακούσματα και ένα σωρό «must» της κάθε περιστασιακής μουσικής και μη, μόδας… Μια απλή και όμορφη μελωδία ήταν αρκετή για να σε κάνει να δείς τη ζωή με άλλο μάτι.

Τώρα, απλώς η μουσική αντιμετωπίζεται ως το background του υπάρχοντος σκηνικού… Θα ήθελα να νοιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα που όταν κάποιος έριχνε την ιδέα για κιθάρα και ποτό στην παραλία ήταν κάτι το μαγικό…


- Πλούσιες σπουδές σε κλασική κιθάρα, σε πιάνο και αρμονία αλλά και σε μαθήματα σε σχολή θεάτρου. Τι σε έσπρωξε σε αυτή την επιλογή?

Δεν υπήρξε τίποτα παραπάνω από την αγάπη μου για την μουσική...σε όλες της τις μορφές και υποστάσεις Ήθελα να μάθω αυτό που αποτελούσε το βασικό στοιχείο των ονείρων μου.
Είχα την τύχη να έχω μεταξύ άλλων, εκπληκτικούς καθηγητές όπως ο Δημήτρης Φάμπας στην κλασσική κιθάρα, Βασίλης Τσαμπρόπουλος στην Jazz Θεωρία κ.α… Το Θέατρο ήρθε σαν «απρόσκλητος επισκέπτης» στην πορεία μου.

Είχα την τιμή να γνωρίσω τον αξέχαστο Διομήδη Φωτιάδη όταν ξεκινούσε να ιδρύσει τη σχολή Θεάτρου στην Ελλάδα. Μια φιλία που μου δίδαξε πολλά… Λίγο αργότερα ενορχήστρωσα την μουσική του Γιώργου Γερασιμίδη στην παιδική επιθεώρηση «Δώσε μου να κάνω μία…» με την Ελένη και την Νατάσα Γερασιμίδου. Τα παιδιά είναι οι πιο απόλυτοι «κριτές»… Η αγνότητα τους τα κάνει τόσο απλά να δείχνουν ότι κάτι τους αρέσει ή όχι… συνεπώς, δημιουργώντας για παιδιά, κάποιος ανεβάζει τον πήχη ψηλά κατά τη γνώμη μου…


- Έχεις δώσει συναυλίες με μεγάλα ονόματα της Ελληνικής ροκ σκηνής. Φατμέ, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιοκαρίνης αλλά και Παύλος Σιδηρόπουλος. Τι θυμάσαι από τότε? Τι σου έχει αφήσει αυτή η εποχή?

Η αγνότητα της εποχής… Η ειλικρίνεια και η ευθύτητα της προσφοράς… Η δίψα της ζήτησης για καλή μουσική… απλώς αυτό…

- Πώς ήταν ο Σιδηρόπουλος σαν άνθρωπος

Τον Παύλο τον έζησα πολύ λίγο σχετικά με άλλους που θα μπορούσαν να μιλήσουν γι αυτόν πιο καλά από μένα και να πουν πολλά περισσότερα… Απλώς θυμάμαι ότι ενέπνεε τον σεβασμό όλων μας σε μια περίοδο που θέτονταν οι βάσεις της ελληνικής ροκ σκηνής..

- Πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι εγώ την εποχή εκείνη ήμουνα πιο πολύ παιδί της disco. Τα τελευταία χρόνια ανακαλύπτω την ροκ σκηνή της δεκαετίας του 70-80. Τραγούδια που σνόμπαρα τότε, ακούγοντάς τα τώρα βλέπω το πόσο σημερινά είναι. Ίσως γιατί υπάρχει μια καθαρότητα στον ήχο και κυρίως στον στίχο. Μια και μιλάμε για την εποχή εκείνη, που τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά, ή ίσως εμείς μετά από τόσα χρόνια τα βλέπουμε ρομαντικά, βλέπεις διαφορές με την σημερινή ροκ σκηνή? Αλήθεια υπάρχει ροκ σκηνή στην Ελλάδα του 2009? Ή απλά είναι κάποιοι γερόλυκοι της εποχής που το παλεύουν ακόμα?

Αναμφισβήτητα υπάρχουν διαφορές. Ζούμε στην εποχή του « και τι έγινε…» Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά στα πάντα… όχι μόνο στη μουσική.

Η μουσική της δεκαετίας του ΄70 έθεσε τα σημερινά standards είτε το θέλουμε είτε όχι. Η τεχνική, η ποιότητα παραγωγής, ο ήχος είναι πράγματα που όντως έχουν αναβαθμιστεί.΄Όπως κάθε τι στο πέρασμα των χρόνων. Η κεντρική ιδέα όμως πάντα βρίσκεται πίσω εκεί. Δεν είναι τυχαίο που ακούς το Wish you were here και έχεις την εντύπωση ότι το όλο album έχει γραφτεί/ηχογραφηθεί πρόσφατα… και όμως.. είναι του 1974… Το album Space Oddity του David Bowie ηχογραφήθηκε το ΄67!!! Και ακούγεται σαν να κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες… Η ουσία της show biz πιστεύω δεν αλλάζει ποτέ… οι τακτικές είναι που αλλάζουν πάντα Μιλώντας λοιπόν καθαρά για μουσική και μόνο, θεωρώ ότι το motto Long Live Rock n Roll είναι που ταιριάζει εδώ.

Αλλάξαμε εμείς και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω μας… το θέμα παραμένει το ίδιο. Και έτσι θα πρεπε ούτως η άλλως.

Η ιστορία όμως, πάει ακόμα πιο πίσω… Στον Elvis, στον Jerry Lee Lewis.. σε όλα αυτά τα ιερά τέρατα που έδειξαν στον κόσμο ότι η σκηνή που στέκεται ο καλλιτέχνης για να ερμηνεύσει μπορεί… να πάλλεται από τις νότες… Εκεί ξεκίνησαν όλα… Όσον αφορά την Ελλάδα του 2009, θα πω ότι ναι..υπάρχει ροκ.

Και πολύ καλό μάλιστα. Έχουμε εκπληκτικούς καλλιτέχνες, δημιουργούς, μπάντες, που πραγματικά είναι αξιόλογοι και κρατάνε το επίπεδο παρα πολύ ψηλά. Οι γερόλυκοι της ροκ αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο… είναι αυτοί που στήριξαν και στηρίζουν στις πλάτες τους όλη αύτη τη πορεία του ροκ στην Ελλάδα για να μπορεί να υπάρχει αυτή η πλούσια σκηνή τώρα… και όμως.. αυτοί οι γερόλυκοι σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα θέτουν τα standards…


- Και τώρα νέα δουλειά, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΙΚΑ, από την δισκογραφική εταιρία ΑΥΛΟΣ. Τι είναι η αγάπη τελικά για σένα?

Κατ΄αρχήν να αναφέρω ότι είχα την τύχη σε αυτή την καινούργια δισκογραφική μου δουλειά να συνεργαστώ με αξιόλογους καλλιτέχνες όπως είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης ο οποίος συμμετέχει και στο τραγούδι «Δεσμοί- Επίδεσμοι», τον Γιάννη τον Γιοκαρίνη ,Ηλία Πασχάλη και άλλους.

Αγάπη για μένα σημαίνει να μπορείς να δίνεις χώρο στον εαυτό σου και κατ ‘επέκτασιν στους άλλους… Δεν θεωρώ ότι η αναζήτησή μου αυτή δίνει την ακριβή απάντηση.

Ακολουθεί απλώς την αγάπη σε κάποιες από τις μορφές και εκφράσεις της για να φτάσει στο τέλος να συνειδητοποιήσει πως το να προσδοκάς από τον άλλον είναι το «θέλω και απαιτώ» του παιδιού που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Είναι λογικό λοιπόν όταν προσδοκούμε, αρκετές φορές να απογοητευόμαστε κι όλας. Κι αυτό πονάει… Θέλει χώρο και χρόνο η αγάπη… γι αυτό πρώτα πρέπει να αγαπάμε εμάς τους ίδιους…

«Αγάπησε και λίγο εσένα
Και παρ’ το αλλιώς μην κάνεις θέμα
Κάνε παιχνίδι με ό,τι έχεις
Μη λες πως άλλο δεν αντέχεις
Αγάπησε και λίγο εσένα»

- Εδώ είπες μεγάλη κουβέντα Δημήτρη. Αλήθεια τον αγαπάς εσύ τον Δημήτρη ή απλά προτρέπεις εμάς?
Τα λέω να τ΄ακούω κι εγώ….:-))

- Και το μέλλον? Κάποιες συνεργασίες στο εξωτερικό μαθαίνω. Θα σε δούμε ζωντανά το καλοκαίρι?
Μέσω της ιστοσελίδας του myspace είχα την τύχη να γνωρίσω και να γίνω φίλος με την βαθύτερη έννοια της λέξης με αρκετούς δημιουργούς, στιχουργούς και μουσικούς από το εξωτερικό.

Τα τελευταία 2 χρόνια, συγκεντρώθηκε κάποιο υλικό το οποίο σχεδιάζω να κυκλοφορήσω σύντομα εκεί. Φαντάζομαι θα έχει κυκλοφορήσει μέχρι τον Οκτώβριο.

Αυτό τον καιρό δουλέυω με τους μουσικούς μου για τις Live εμφανίσεις μου που θα ξεκινήσουν από τα μέσα Σεπτέμβρη

.........................

Και ένα ευχάριστο νέο που το έμαθα αφού είχε γίνει η συνέντευξη. Εδώ και λίγες ημέρες το τραγούδι του Δημήτρη Stormy Εyes απο την επερχόμενη δουλειά του στο έξωτερικό είναι μέσα στη λίστα των τραγουδιών που επέλεξε η Microsoft Windows για την καινούργια της διαφημιστική καμπάνια.


LINKS
Δημἠτρης Λιόλιος Official Site
Δημήτρης Λιόλιος My Space
Leo D on My Space

υγ1 Το Stormy Eyes και το Αγάπησε και λίγο εσένα, είναι τα τραγούδια του Δημήτρη Λιόλιου που μας κρατάνε συντροφιά

υγ2 Το ημερολόγιο του αγαπημένου μου φίλου b|a|s|n\i/a μεταφέρεται για την επόμενη Τετάρτη. Ελπίζω μα με συγχωρέσετε....