ΤΟ SOUNDTRACK ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Η αγαπημένη so far, με κάλεσε σε παιχνιδάκι μουσικό. Τραγούδια που μ' έχουν σημαδέψει, ή τραγούδια που τα έχω συνδέσει με κάποιο σημαντικό γεγονός της ζωής μου. Η επιλογή δύσκολη, τι να διαλέξω, τι να αφήσω. Άλλωστε η μουσική είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Σχεδόν όλες μου οι αναμνήσεις κλείνουν και κάποιο τραγούδι μέσα. Ίσως φταίει ότι απ' ότι μου λένε για να με ταΐσουν έπρεπε να παίζει μουσική και μάλιστα αυτό το τραγούδι με τους brothers four το beautiful brown eyes.

Μεγαλώνοντας λίγο μπήκα στον μυστικό κόσμο των flamencos με τραγούδια όπως αυτό το tango του Diego il Cabrillero, λάτρης βλέπετε ο πατέρας της ισπανικής μουσικής, οπότε πιστεύετε ότι εγώ θα γλίτωνα;

Και για να μην αφήσουμε έξω από τις αναμνήσεις και την μαμά και είναι μια γκρινιάρα, ο Θεός να σε σώσει, το γιλεκάκι, εδώ από την Βίκυ Μοσχολιού, που μου το τραγούδαγε αντί για νανούρισμα

Και μια που είμαστε στα μικράτα μας, ένα τραγούδι που με κάνει πάντα να θυμάμαι με αγάπη έναν πολύ καλό μας φίλο. Τον Δημήτρη τον Στεφάνου, όταν καθισμένος στο σαλόνι του σπιτιού μας, το μάθαινε, κάπου την δεκαετία του 60, για να δώσει εξετάσεις στην Λυρική. Για την ιστορία με αυτό το τραγούδι ξεκίνησε την καριέρα του σαν εξαιρετικό ταλέντο. Το τραγούδι είναι το Granada με τον Mario Lanza.

Συνήθως με τα τραγούδια με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία, ίσως γιατί εκτός από τις αναμνήσεις είναι και ένας εύκολος τρόπος για να πεις πράγματα ή να εκφράσεις αισθήματα και κάποιος σαν εμένα που για πολλά χρόνια με φόβιζαν οι λέξεις εύκολα εκφραζόμουν με ένα τραγούδι.

Ένα από αυτά είναι και το Seasons in the Sun με τον Terry Jacks. Τα πρώτα parties, τα πρώτα σκιρτήματα. Το κοκίνισμα στα μάγουλα, όταν ζήταγες από το κοριτσάκι να σε χορέψει. Η χαρά όταν άκουγες το ναι.

Ένα άλλο είναι το without you με Nilson. Θυμάμαι την μέρα που φεύγαμε για πάντα από την Μυτιλήνη είχαν έρθει όλοι οι φίλοι στον λιμενοβραχίονα και τραγούδαγαν αυτό το τραγούδι όπως έφευγε το καράβι με μένα πάνω του. Μιλάμε ήταν το 1976. Άλλοι τρόποι αποχαιρετισμού.

Όταν ήμουν 18 χρονών, πριν από πολλά χρόνια, γράφτηκε ένα τραγούδι για μένα. Τουλάχιστον έτσι μου είχε πει ο συνθέτης του και πολύ καλός μου φίλος ο Δημήτρης ο Λέκκας. Είναι το 18 χρονών με την Δήμητρα Γαλάνη. Δεν ξέρω αν το έλεγε αληθινά ή για να κάνει πλάκα, εγώ πάντως το έχω δέσει από τότε...

Ένα από τα κομμάτια που λατρεύω, που το άκουγα την ώρα που έδυε ο ήλιος στην καλντέρα της Σαντορίνης, στο Franco's είναι το Adagio του Tomaso Albinoni. Είναι ένα άκουσμα που μπορεί να μου φέρει δάκρυα στα μάτια. Είναι αυτό που θα ήθελα να ακούω, την ώρα που θα φεύγω για άλλες γειτονιές, για άλλα ταξίδια.

Τώρα που μιλάμε για άλλα ταξίδια Στων Αγγέλων τα μπουζούκια, είναι ένα τραγούδι που πάντα θα μου θυμίζει δυο φίλους μου να πω, δυο αδέρφια μου να πω, που έχασα μέσα σε έναν χρόνο. Από τα πιο δύσκολα τραγούδια για μένα.

Viktor Lazlo και Pleurer des rivieres. Μεγάλο τραγούδι, μεγάλος έρωτας, μεγαλύτερος χωρισμός.

Ένα πρωινό του Νοέμβρη του 94, μου έφτιαξες καφέ, βάζοντας στο πικ απ το parce mihi Domine του Jan Garbarek. Θυμάσαι; Και γω μην έχοντας ξεσουρώσει από το προηγούμενο βράδυ νόμιζα ότι είχα πεθάνει και με ψέλνανε!!!

Δυο χρόνια αργότερα μεθυσμένοι από τις μυρουδιές των μπαχαρικών στις αγορές του Καΐρου τραγουδάγαμε στην Αγορά του Αλ Χαλίλι του Αλκίνοου Ιωαννίδη και οι Αιγύπτιοι μας κοίταζαν περίεργα. Θυμάσαι;

Ένα φθινοπωρινό απόγευμα κάπου στον Κάβο Ντόρο σου τραγούδησα τ' αστέρι του βοριά και συ με κοίταξες και είπες ότι είναι η μόνη φορά που δεν φάλτσαρα. Θυμάσαι;

Και το soundtrack της ζωής μου ακόμα γράφετε. Καλές ακροάσεις.