ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ ...

Πολλά τα νέα, από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Ας τα πάρω λοιπόν από την αρχή και σιγά σιγά να δούμε πως θα ξετυλιχτεί το κουβάρι.

Το προηγούμενο Σάββατο όπως όλοι σας γνωρίζετε είχα γενέθλια. Έμπαινα αισίως στα 45. Είχε και πανσέληνο εκείνο το βράδυ, οπότε ο κώλος μου ήθελε κάτι το διαφορετικό. Το κάτι το διαφορετικό λοιπόν ήταν 500 χιλιόμετρα μακριά μου. Μικρό το κακό. Φόρτωσα το έτερον ήμισυ, και δύο πολύ καλές μου φίλες και βρεθήκαμε στην Βεργίνα.
Η βραδιά μαγευτική, το φεγγάρι κατακόκκινο. Στον χώρο του τύμβου είχε συναυλία ο Γιώργος Καζαντζής με την ορχήστρα του. Το φεγγάρι να χάνεται σιγά σιγά λόγω έκλειψης. Και εγώ περιχαρής που τα κατάφερα.

Την επομένη, πήγαμε στον τάφο του Φιλίππου, δεν θα σας πω πολλά, άλλωστε το έχει κάνει καταπληκτικά η φίλη η Ρίτσα. Αυτό που θα σας πω πάντως είναι ότι όσοι δεν έχετε πάει, πρέπει οπωσδήποτε να πάτε. Ένα από τα ωραιότερα μουσεία που έχω πάει ποτέ.

Η ξενάγηση μας έγινε από την καλή φίλη, την αρχαιολόγο, Αγγελική Κοτταρίδη, και ήταν κάτι το μαγευτικό. Μετά μια επίσκεψη στον χώρο των ανακτόρων του Φιλίππου, όπου γίνονται εργασίες αναστήλωσης.
Οι λέξεις πολύ φτωχές, να περιγράψουν και τις εικόνες αλλά και το συναίσθημα. Πιστεύω ότι όταν ολοκληρωθεί το έργο της αναστήλωσης, θα μιλάμε για την Ακρόπολη του Βορρά.
Μετά καφές με θέα, και σιγά σιγά, όσο κι αν δεν το θέλαμε, επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Με τρελά ευτράπελα, καθότι κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί από τις δύο λουρίδες δρόμου, από Πλαταμώνα μέχρι τα Μετέωρα είχαν κλείσει οι φίλοι μας οι τροχαίοι την μία. Αποτέλεσμα 11 χιλιόμετρα τα κάναμε σε δύο ώρες!!!
Το καλύτερο δε, σε επίμονες ερωτήσεις στα παλικαράκια της τροχαίας, γιατί έγινε αυτό, η απάντηση που παίρναμε αν την παίρναμε και όποτε την παίρναμε ήταν μα έχει κίνηση!!!!

Ναι χρυσά μου θα έχει κίνηση όταν αποφασίζεις τις δύο λουρίδες να τις κάνεις μία!!!!
Τέλος πάντων, αυτό το μικρό μελανό σημείο δεν θα μας χαλούσε το πόσο όμορφα περάσαμε.

Επιστροφή στην Αθήνα, ξανά πίσω στην βεράντα μας, ναι το ξέρω χρωστάω φωτογραφίες, σύντομα θα ανεβάσω...
Ντρινννννννν!!!!!!!!!!
- Ναι
- Έλα Παύλο, βάλαμε τον μπαμπά στο νοσοκομείο!!!
- Ορίστε?
- Δεν είναι τίποτα σοβαρό, αλλά δεν έρχεσαι προς τα δω, να σε δούμε και λίγο!!!

Νοσοκομείο Χαλκίδας, εξωτερικά ιατρεία. Ο μπαμπάς έπαθε κρίση οξείας γαστρεντερίτιδας. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν να του ανεβάσει στα ύψη το ζάχαρο και να του ρίξει στον πάτο τον αιματοκρίτη. Βρίσκουμε δωμάτιο, μην φανταστείτε, με μέσον. Και αποφασίζω πρώτο βράδυ να μείνω εγώ μαζί του.
Δεν θα σας πω το τι έγινε, άλλωστε είναι υλικό όχι απλά για ποστ, αλλά για βιβλίο. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι όλο το βράδυ ένας πατέρας να ζητάει κάθε πέντε λεπτά και από κάτι, λίγο νερό, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, έτσι με το που με έβλεπε ότι πήγαινα να καθίσω και ένας γιος αλλόφρων, να εκλιπαρεί τις νοσοκόμες για ένα ταβοράκι!!!

Εδώ πρέπει να σας εγκαταλείψω προς το παρόν γιατί πρέπει να ξαναπάω στο hospital, πιάνω βάρδια!!!

υγ Σας ευχαριστώ, όλους σας για τις ευχές σας!!! Επιφυλάσσομαι για το πάρτι στην βεράντα, μόλις μαζευτούμε όλοι.