ΙΣΩΣ ...

Ύστερα μετακομίσαμε, όπως είπα, σε καλύτερη γειτονιά, στην περιοχή Λυκαβηττού, απ' την μικροαστική πλευρά της οδού Ιπποκράτους. Έτσι, όταν το 'σκαγα από το σχολείο - και το 'σκαγα αρκετά συχνά, προ πάντων όταν δεν είχα λύσει αποβραδίς τα προβλήματα των μαθηματικών - στα νταμάρια του Λυκαβηττού πήγαινα κι έπαιζα μπάλα, και στις μικρές σπηλιές του έκρυψα τους πρώτους μου αθώους, και λίγο αργότερα όχι και τόσο αθώους παιδικούς έρωτες.

Πρέπει να είμαι από τους λίγους που έχουν μείνει πίσω σε μια άδεια πόλη. Αλλά να σας πω κάτι την λατρεύω αυτή την πόλη άδεια. Μ' αρέσει να περπατάω στους άδειους δρόμους, να φωτογραφίζω την ιστορία της μέσα από τα κτήρια της, να αλητεύω σε πλατείες άδειες ακόμα και από τους οικονομικούς μετανάστες, που το μόνο που ακούς είναι αραιά και που ο θόρυβος κάποιας εξάτμισης αυτοκινήτου, ή κάποιο ραδιόφωνο στην διαπασών.
Έχω ζήσει σε πολλές πόλεις. Μερικές απ' αυτές - το Σίντνεϊ, τη Νέα Υόρκη - τις αγάπησα πολύ, κι ευχαρίστως θα τις ξανάβλεπα για λίγο, έστω και μια φορά στα πέντε χρόνια. Αλλ' όση ζωή μου μένει ακόμα, εδώ προ πάντων, στην Αθήνα, θα ήθελα να την ζήσω, κι εδώ, όταν έρθει κάποτε κι εκείνη η ώρα εδώ να τελειώσω τις μέρες μου. Κι εκτός κι αν συμβεί τίποτα απρόοπτο, μάλλον έτσι θα γίνει - κάποια στιγμή που ο πληθυσμός της θα πλησιάζει τα πέντε εκατομμύρια, πεντέμισι στην αιχμή της τουριστικής περιόδου. Ως τότε, σκέφτομαι καμιά φορά, δε θα 'χει μείνει τίποτα από την Αθήνα μου, εκείνη την Αθήνα που αγάπησα. Μα κάτι μέσα μου, μου λέει πως ίσως να 'χω κι άδικο. Γιατί - εκτός κι αν γίνει πια καμιά μεγάλη, κοσμογονική αλλαγή - θα μένουν για πολύ καιρό ακόμα, για πάντα ελπίζω, ο λόφος του Λυκαβηττού κι ο λόφος του Φιλοπάππου Ως τότε βέβαια, θα ΄χουν ¨αξιοποιηθεί¨ από κάποια κακόγουστη δημοτική ή κρατική υπηρεσία και θα ΄χουν μαντρωθεί με συρματοπλέγματα. Μα τα παιδιά και τα ζευγάρια των ερωτευμένων θα βρίσκουν πάντα έναν τρόπο ν΄ ανοίγουν ένα πέρασμα, ίσα - ίσα για να μπορούνε να τρυπώσουν μέσα.

Μ' άρεσε η χθεσινή μπόρα κι ας έγινα μούσκεμα, μ' άρεσε η μυρουδιά της βρεγμένης γης που έφτανε μέχρι την βεράντα μου, και θύμιζε κάτι από τα μπαχάρια της Ανατολής. Μ' άρεσε που ο ήλιος χανόταν μέσα σε μενεξελιά σύννεφα πίσω από τον λόφο του Στρέφη.
Οι άνθρωποι μπορεί στο μεταξύ να πηγαίνουν στη Σελήνη για δουλειές, μα η μαγεία του φεγγαριού τη στιγμή που ξεπροβάλλει πάνω από την κορυφογραμμή του Υμηττού, θα μένει πάντα η ίδια. Το μοναδικό φως του Αττικού ουρανού δύσκολα θ' αλλάξει κι αυτό. Μέσα στην κόλαση που λένε πως θα γίνει η Αθήνα, θα μένει πάντα ο μικρός παράδεισος του μοναστηριού της Καισαριανής, δέκα λεπτά από το κέντρο. Απ' τα παλιά και τόσο ανθρώπινα σπιτάκια που ξέραμε, δεν θα ΄χει μείνει πια κανένα. Αλλά σ΄ αυτές τις ακαλαίσθητες πολυκατοικίες που υψώνονται στην θέση τους, θα κατοικούνε για πολύ ακόμα άνθρωποι που, έστω και παρεφθαρμένη - και σάμπως θαν' η πρώτη φορά; - θα μιλάνε λίγο πολύ την ίδια γλώσσα με μένα, θα σκέφτονται και θα αισθάνονται λίγο πολύ σαν και μένα, νέοι και νέες που, όσο θα υπάρχουνε, βιβλία, δεν μπορεί, έστω και λίγοι απ' αυτούς, θα με διαβάζουν.

Μ' αρέσουν οι νυκτερινές βόλτες στο κέντρο της πόλης. Έτσι να οδηγείς χωρίς σκοπό, βάζοντας στοίχημα με τον εαυτό σου αν θα διαβείς την Πανεπιστημίου χωρίς να σε πιάσει ούτε ένα φανάρι. Να πηγαίνω σε γειτονιές περίεργες, που ακόμα υπάρχουν σπιτάκια με αυλές και γιασεμιά, να σταματάω στην μέση του δρόμου και να ανάβω ένα τσιγάρο, σύντροφος πιστός στις βόλτες.
Δυό τρείς φορές τον τελευταίο καιρό, αργά την νύχτα, άφησα το αυτοκίνητό μου να με οδηγήσει ως τον Άγιο Γιάννη τον Ρέντη. Ανάμεσα στα εργοστάσια που ξερνάνε μολυσμένους υδρατμούς και στις εργατικές πολυκατοικίες, υπάρχουν ακόμα μερικοί λαχανόκηποι. Δε βγήκα έξω. Αλλ' όχι επειδή φοβήθηκα μη δω κανένα φίδι να ξεπροβάλλει μέσα από τα λάχανα. Δεν τα φοβάμαι εγώ τα φίδια. Τι μπορούν να σου κάνουν τα φίδια; Ο Θεός να σε φυλάει από τους ανθρώπους...

Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει σήμερα. Ίσως φταίει που πλησιάζει η μέρα που κλείνω τα 45. Σχεδόν μισός αιώνας. Ίσως που ήρθα και γω στην περιοχή του Λυκαβηττού. Μπορεί να φταίει που ξαναδιάβασα το βιβλίο σου, που μου είχες χαρίσει. Ίσως να φταίει ότι έφυγες πριν από είκοσι χρόνια τον Αύγουστο του '88.

υγ1 Από το Η γιαγιά μου η Αθήνα του Κώστα Ταχτσή.
υγ2 Αντώνη το πάτησα το play...