baby can i hold you

Tελικά φοβάμαι, ότι είμαι πολύ προβλέψιμος. Ναι αγαπημένοι μου και αγαπημένες μου, η σωστή απάντηση είναι το 3. Έχω φάει μαζί με την Fanny, πριν από κάποια χρόνια, καλεσμένος στο σπίτι ενός πολύ γνωστού Έλληνα τραγουδιστή, με πραγματικά διεθνή καριέρα. Ένα θα σας πω, πραγματική star, με μια θεϊκή απλότητα. Βρεθήκαμε μάλιστα και κάποια χρόνια αργότερα στο Παρίσι.

Σήμερα θα σας πω μια ιστοριούλα. Ξεκινάει κάπου στις αρχές του 1980. Τότε ‘πεσαν οι πρώτες ματιές, κάπου στην πλατεία του Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη, ξέρετε εκεί στα σουβλατζίδικα.

Οι ματιές συνεχίστηκαν για αρκετά χρόνια. Μέχρι τον Νοέμβρη του 1994. Εκεί οι ματιές γίναν αισθήματα, αγάπη, έρωτας. Τα πρώτα χρόνια εγώ έμενα στο χωριό μου και η καρδιά μου στην Αθήνα. Βλεπόμασταν κάθε Σαββατοκύριακο και μερικές φορές και μεσοβδόμαδα. Αυτό το μαρτύριο, του να μην είμαστε όσο καιρό θα θέλαμε μαζί κράτησε σχεδόν 6 χρόνια. Το 2000 παράτησε την δουλειά του, έφυγε από την Αθήνα και ήρθε να μείνουμε μαζί στο χωριό. Νοικιάσαμε ένα σπίτι και από τότε μένουμε μαζί. Και στο χωριό μου αλλά και τώρα στην Αθήνα, που οι δουλειές μας, μας έφεραν. Οι γονείς μας χωρίς ποτέ να σχολιάσουν τίποτα, το αποδέχτηκαν από την πρώτη σχεδόν στιγμή. Βλέπαν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Τι καλύτερο. Βλέπαν δυό άντρες αγαπημένους, που ποτέ δεν προκάλεσαν, που ποτέ δεν άλλαξαν την κοινωνική τους ζωή, που ήταν αποδεκτοί από τον περίγυρο, αλλά και από την μικρή επαρχιακή πόλη.

Οι περισσότεροι φίλοι μας, ήταν και είναι straight ζευγάρια. Ποτέ δεν υπήρξε σχολιασμός σε οτιδήποτε, αλλά και ποτέ δεν κρυφτήκαμε από κανέναν. Όταν είχα την ανάγκη να τον φιλήσω ή να τον αγκαλιάσω το έκανα. Ακόμα και όταν τα παιδιά των φίλων μας ήταν μπροστά.

Πορευόμαστε ακόμα μαζί, και πιστέψτε με θα συνεχίσουμε για πολλά ακόμα χρόνια.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Μα για τον περιβόητο γάμο της Τήλου. Είχαμε τον γάμο της Κανά, τώρα έχουμε και της Τήλου.

Δεν ξέρω δεν κρυφτήκαμε ποτέ και από κανέναν, δεν έχω ανάγκη από ένα γάμο για να είμαι με αυτόν που αγαπώ. Θα μου πείτε και με την περιουσία τι θα γίνει; Μα έχουμε κάνει διαθήκη, ο ένας στον άλλον. Το ίδιο και με τα ασφαλιστήρια. Τώρα όσο αφορά την σύνταξη, ε, μακάρι να δίνεται ακόμα σύνταξη, όταν θα βγούμε και εμείς.

Θυμάμαι το 1981, όταν είχα έρθει Αθήνα σαν φοιτητής, ένας καλός φίλος με πήγε ένα βράδυ στο Πεδίο του Άρεως για ψωνιστήρι. Θυμάμαι είχα αισθανθεί σαν τον Γέρο του Μοριά, σαν τον Παπαφλέσσα. Ότι έκανα κάτι που δεν το είχε ξανακάνει άνθρωπος. Ότι ήμουνα επαναστάτης, πρωτοπόρος. Ότι είχα ανακαλύψει την Αμερική. Γυρνάω και το λέω στον φίλο μου, λοιπόν. Και αυτός αντί να συμμεριστεί τις ανησυχίες μου και την περηφάνια μου, βάζει τα γέλια και μου λέει : Άκου αγόρι μου, υπήρχαν αιώνες πριν από σένα, και σίγουρα θα υπάρξουν και αιώνες μετά. Άλλοτε θα μας αποδέχονται και άλλοτε όχι. Εξαρτάται από την περηφάνια σου και τα αρχίδια που κουβαλάς, για να σε αποδεχτούν ή όχι.

Την κουβέντα του αυτή την έχω πάντα καλά φυλαγμένη μέσα στο μυαλό μου. Η κουβέντα του αυτή με βοήθησε να γίνω αυτός που είμαι σήμερα.

Εμένα κανένας γάμος, δεν πρόκειται να με αλλάξει, και ούτε πρόκειται ποτέ να με καταξιώσει, όσο έχω αυτόν που αγαπώ πλάι μου.