ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Μεταξύ χιονιά, λέμε τώρα, κρυολογήματος, ελαφρού ευτυχώς αυτήν την φορά, τόνους από στημένα πορτοκάλια, τσιπουροκατανύξεων μεσημεριανών αλλά και νυκτερινών με καλούς φίλους, ήρθε και η πρόσκληση από την Μαρία. Να θυμηθώ τα παιχνίδια του παρελθόντος. Τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά.
Μα για να το κάνω αυτό καλή μου, πρέπει να πέσω σε ύπνωση, να κάνω αναδρομή για να θυμηθώ. Πάνε άλλωστε τόσα χρόνια πίσω. Τέλος πάντων. Επειδή υπάρχουν και κάποιες αδυναμίες, αποφάσισα να πάω σε καλή φίλη ψυχοθεραπεύτρια να υποστώ την ύπνωση. Τι να κάνω και γω ο άνθρωπος.
Η εμπειρία οδυνηρή. Εγώ να μην μπορώ να συγκεντρωθώ, θα θυμόμουν μόνο τα παιχνίδια ή θα έβγαιναν στην επιφάνεια και άλλα σκοτεινά σημεία του εαυτού μου; Θα έβγαιναν μήπως απόκρυφες ιστορίες, αμαρτίες και άλλα συμπαρομαρτούντα; Ευτυχώς που πήγα σε φίλη, με πολύ υπομονή και κατανόηση. Οπουδήποτε αλλού θα με είχαν πετάξει έξω. Ξέρω που πάω το άτιμο.
Να μην μακρηγορώ όμως. Και ας αρχίσω την εξιστόρηση των μικρών αθώων παιχνιδιών. Η αναδρομή αφορά ηλικία από 5 - 15, και στην Μυτιλήνη. Για να πω τα επόμενα παιχνίδια στην Χαλκίδα, θα πρέπει να πληρωθώ και μάλιστα αδρά.
Τα βράδια του χειμώνα παίζαμε λοιπόν σαν καλά παιδιά Φιδάκι στα μικράτα μας και Monopoly μεγαλώνοντας.
Τα θυμάστε άραγε τα αυτά τα παιχνιδάκια; Πάντως οφείλω να σας εξομολογηθώ, ότι κανένα παιδάκι δεν ήθελε να παίξει μαζί μου γιατί πάντα χτύπαγα ακριβά τετράγωνα, βλέπε Σταδίου και από μικρό και αθώο ξανθό αγγελούδι, μεταμορφωνόμουν σε Δήμο Σταρένιο. Επίσης θέλω να καταγγείλω, ότι Monopoly, παίζουμε ακόμα και σήμερα, σε κάποια βράδια παλιμπαιδισμού. Αλλά και πάλι τα παιδάκια δεν θέλουν να με παίξουν. Μήπως κάνω κάτι στραβά;
Τα καλοκαίρια, βγαίναμε στις αλάνες στο Κιόσκι, άχτιστο τότε, και παίζαμε Κρυφτό. Πάλι τα παιδάκια δεν με παίζανε. Βλέπετε σαν μικρό ξανθό αγγελούδι, με κρύβανε οι γιαγιάδες της γειτονιάς, και ήταν αδύνατο να με βρούνε. Δεν τα φύλαγα ποτέ εγώ. Άλλο καλοκαιρινό μας παιχνίδι ήταν οι σβώλοι, αλλά εκεί δεν έπαιζα εγώ τα άλλα παιδάκια. Είχα πολύ όμορφες μπίλιες για να τις ανταλλάξω.
Το φόρτε μου όμως ήταν τα καπάκια. Το θυμάστε άραγε αυτό το παιχνίδι? Με κιμωλία φτιάχναμε πάνω στα πεζοδρόμια δαιδάλους, και σημαδεύοντας με τα καπάκια, έπρεπε να τον διασχίσουμε, χωρίς να πατήσουμε γραμμή, αλλά και χωρίς να μας βγάλει ο άλλος έξω από τον διάδρομο.
Τελειώνοντας αυτή την μικρή αναδρομή, ένα παιχνίδι που παίζαμε, τα χρόνια εκείνα τα αθώα, τα καλά, ήταν και η μπουκάλα. Αχ αγωνία ποιον θα δείξει, και απογοήτευση όταν αντί για τον Στρατή μου έβγαζε την Μαρία. Και μην φανταστείτε, φιλιά στα μάγουλα ήταν. Μην πάει ο νους σε κάτι βρώμικο και διεστραμμένο, γιατί δυστυχώς σας ξέρω καλά. Ξέρω τι διεφθαρμένο αναγνωστικό κοινό έχω. Ψάχνοντας να βρω κατάλληλη εικόνα ανακάλυψα ότι έχει βγει πλέον παιχνιδάκι. Ποιο παιδάκι θα μου το κάνει δώρο; Και γω υπόσχομαι ότι θα είναι το πρώτο που θα φιλήσω.
Μου λείπουν πλάκα, πλάκα αυτά τα χρόνια. Ήμασταν παρέες τότε. Δεν παίζαμε ένα ηλεκτρονικό και μόνοι μας. Όλα τα παιχνίδια ήταν ομαδικά. Φτωχικά, αλλά ομαδικά. Με το τίποτα στήναμε παιχνίδι.
Εγώ θα καλέσω από δω να παίξει όποιος θέλει. Είπα δεν ξαναστέλνω πρόσκληση. Όποιο παιδάκι θέλει να μας παίξει καλοδεχούμενο είναι.