YA HABIBI

Τι τραβάω ο άνθρωπος. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Αντί να είμαι στο κρεβατάκι μου και να κοιμάμαι, τρέχω νυχτιάτικα στις Πυραμίδες. Δεν λέω να πάω και να ξαναπάω. Αλλά μέρα. Η γιαγιά μου το έλεγε, όποιος νύχτα περπατεί λάσπες και σκατά πατεί. Για να δούμε τι από τα δύο θα πατήσουμε εμείς.

- Πάω να πάρω ένα πουλόβερ, κάνει ψύχρα το βράδυ.

- Ποιο βράδυ αγόρι μου, χαράματα είναι.

- Δεν θέλεις να πάμε;

- Θέλω γαμώτο μου.

- Ε, σου φέρνω ένα πουλόβερ και φύγαμε.

………….

- Αύριο 2 η ώρα πετάμε για Αθήνα.

- Πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματα.

- Θα μας τα έχουν έτοιμα, συνεννοήθηκα.

- Ωραία, πες μου τώρα για αυτή την νυχτερινή μας εξόρμηση.

- Τι θέλεις να σου πω; Υποσχέθηκα κάτι, αφού δεν μπορώ να το τηρήσω, θα σου χαρίσω μια αξέχαστη βραδιά.

- Αξέχαστη βραδιά, μακριά από το κρεβάτι; Χλωμό το βλέπω.

- Σε λένε κι άλλοι γκρίνια, ή μόνο εγώ;

- Μόνο εσύ. (και όλοι οι άλλοι, αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρεις).

Το ξενοδοχείο που μένουμε στο Κάιρο, ήταν ακριβώς απέναντι από τις Πυραμίδες. Ούτε 5 λεπτά με τα πόδια και με αργό βάδισμα.

Τις λατρεύω τις Πυραμίδες, θεωρώ ότι είναι το δεύτερο ωραιότερο και αρτιότερο κτίσμα στον κόσμο, μετά την Ακρόπολη βέβαια, που δεν την συγκρίνω με τίποτα άλλο πάνω στην γη. Να τις επισκέπτομαι όμως στις 4 τα ξημερώματα, ε, δεν το λες και πολύ νορμάλ. Να πω και την μαύρη αλήθεια όλο αυτό μου έκανε και λίγο φοβιστικό. Όλος αυτός ο όγκος, σε πιάνει δέος την ημέρα, πόσο μάλλον την νύχτα. Σκιάχτηκα μόνο και που τα θυμήθηκα.

Τέλος πάντων, στην ιστορία μας πάλι.

- Σου έταξα ένα ταξίδι, που θα σου μείνει αξέχαστο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να κρατήσω τον λόγο μου.

- Τα είπαμε αυτά, επαναλαμβάνεσαι …

- Για αυτό ετοίμασα αυτό …

Εκεί είναι που λέμε, τώρα έμεινα μαλάκας. Μία τέντα είχε στηθεί δίπλα στην Πυραμίδα. Δεν πίστευα στα μάτια μου.

- Ζήτησες μια βραδιά σε σκηνή, στην έρημο. Ορίστε …

- …

- Κατάπιες την γλώσσα σου;

- …

- χαχαχα, επιτέλους.

- …

- Τόση ώρα και να μην πετάξεις μία ατάκα; Δες είσαι ο Παύλος που αγαπούσα μια φορά. Χαχαχα

- Τι είναι όλα αυτά;

- Τι δεν καταλαβαίνεις;

- Πως ρε παιδί μου κατάφερες να στήσεις σκηνή δίπλα στην Πυραμίδα;

- Μπαχτσίσι το λένε, και κάνει θαύματα.

- Το βλέπω.

- Τι λες θα έρθεις στην σκηνή μου;

- Έχω άλλη επιλογή; Την βοήθεια του κοινού ίσως;

- Ή στην σκηνή μου, ή έξω στην νύχτα.

- Στην σκηνή σου, στην σκηνή σου.

Το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλιασμένους στην σκιά της μεγάλης Πυραμίδας και με την Σφίγγα να μας προστατεύει από αδιάκριτα βλέμματα. Μετά από αυτή την νύχτα μπορώ να πω ότι ξέρω πως ζούσαν οι άνθρωποι τότε. Ξέρω πως κατάφεραν να μεγαλουργήσουν. Ξέρω τι αισθανόντουσαν αντικρίζοντας τις Πυραμίδες. Ξέρω πως είναι να αγαπάς, αλλά το κυριότερο ξέρω πως είναι να σε αγαπάνε.

Και ο Σάκης σίγουρα με αγαπούσε, ή με αγάπησε έστω για εκείνο το βράδυ, έστω για εκείνη την στιγμή.

Αγκαλιασμένοι βγήκαμε να δούμε το πρωινό, τα χρώματα, να αφουγκραστούμε από μακριά την πόλη να ξυπνάει.

Ένας δίσκος με δυό ποτήρια αχνιστό τσάι μας περίμενε. Δεν ήμασταν μόνοι.

- Σάκη, είχαμε και παρέα το βράδυ;

- Εσύ τι λες; Κι αν χρειαζόμασταν τίποτα;

- Δεν παίζεσαι αγόρι μου. Ε, τι ακούσανε τα αυτάκια του. Ή μήπως ζήτησες κουφό;

- Ε, δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοιο επίπεδο. Την επόμενη φορά σου υπόσχομαι.

- Σάκη , ya habibi.

- Παύλο, ya habibi. Για πάντα μαζί.

- Για πάντα …

ana fil houb.mp3

Hosted by eSnips