TAROT

Σχεδόν 8 χρόνια πέρασαν από το ταξίδι στην Αίγυπτο. 10 χρόνια από την γνωριμία μας.
Κάθομαι και διαβάζω αυτό το ανάποδο ημερολόγιο κάθε φορά που θέλω να γράψω την συνέχεια. Ποτέ δεν κράταγα ημερολόγια, ποτέ δεν ήμουνα συνεπής με τις αναμνήσεις μου.
Με ενδιέφερε να ζω, να γεύομαι την ζωή και τις στιγμές. Όσο για τις αναμνήσεις, τις άφηνα για τα γηρατειά. Να χουμε κάτι να λέμε βρε αδερφέ, όπως θα πίνουμε το τσάι μας, για να μην πω το τίλιο μας. Το πότε συνέβησαν δεν είχε και δεν έχει καμιά σημασία για μένα. Σημασία έχει ότι τα έζησα. Τώρα το πότε; Θα αλλάξει τίποτα αν το θυμάμαι κι αυτό; Το παρελθόν δεν αλλάζει.
Καλές αναμνήσεις μόνο με ενδιέφερε να έχω. Μάλλον πλούσιες αναμνήσεις. Γεμάτες από εμπειρίες, περιπέτειες, ανθρώπους.
Και με τον Σάκη δεν έχω παράπονο πέρασαν πολλοί από τον δρόμο μου. Καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή, στο εργαλείο αυτό των αναμνήσεων τρέχω πίσω, ξαναζώ.
Πόσο άλλαξα μέσα σε αυτά τα χρόνια.
.....................................
- Το ξέρεις ότι στην Αίγυπτο λένε το χέρι;
- Όπως σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη.
- Μωράκι πάμε να μας πούνε την μοίρα μας;
- Πρέπει; Δεν είναι καλύτερη η έκπληξη;
- Βρε πάμε, πλάκα θα έχει.
- Και που θα την βρούμε βρε την τσιγγάνα να μας πει την μοίρα μας και το ριζικό μας;
- Άστο πάνω μου.
Σε πέντε λεπτά ήρθε στην παρέα μας κι ένας Αιγύπτιος. Πρέπει να ήταν πολύ όμορφος στα νιάτα του. Γύρω στα 50 και με αυτά τα υπέροχα μαύρα μάτια τα πάντα υγρά. Κάτι είπαν με τον Σάκη, πληρώσαμε και φύγαμε.
Έξω είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, το παζάρι θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Που οι μουσικές και τα χρώματα. Που τα αρώματα. Λες και είχε περάσει ο θάνατος και τα είχε όλα αλλάξει. Ακολουθήσαμε τον Αιγύπτιο, που το όνομά του δεν το θυμάμαι και για συντομία θα τον λέω Μουσταφά. Μπλεχτήκαμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης, έρημα και μισοφωτισμένα.
Να πω την αμαρτία μου είχα αρχίσει και φοβόμουνα.
- Σάκη, δεν το αφήνουμε καλύτερα και να βρούμε ένα ταξί, να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο;
- Έλα μωρέ πάμε, τώρα που τον βρήκαμε.
- Κι αύριο μέρα είναι.
- Βρε μπας και φοβάσαι;
- Εγώ; Φήμες των εχθρών μου. Έχω χεστεί από τον φόβο μου.
- Μαζί μου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
- Μας τα παν κι άλλοι.
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τις διαμαρτυρίες μου και φθάσαμε. Σε ένα σοκάκι μέσα και μάλλον ανήλιαγο, ήταν το σπίτι της κυράς της μοίρας.
Το σπίτι φτωχικό, αλλά καθαρό.
Μας βάλανε να κάτσουμε σε μαξιλάρες και μας φέραν τσάι. Ένα όμορφο κόκκινο αρωματικό τσάι από τριαντάφυλλα. Απ’ ότι μου είπε ο Σάκης, την μοίρα θα μας την έλεγε η μάνα του Μουσταφά.
Μια γυναίκα ξεχασμένη από τον χρόνο, στα μαύρα, φιγούρα από το μακρινό παρελθόν μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Απροσδιόριστης ηλικίας. Θα μπορούσε να είναι μάνα του Μουσταφά, γυναίκα του ή και κόρη του ακόμη. Μας έριξε τα χαρτιά.
Μπορείτε να φανταστείτε την σκηνή. Η γυναίκα να λέει τα χαρτιά, να μιλάνε στα αιγυπτιακά και εγώ να ρωτάω συνεχώς, τι λέει; Τι λέει;
Στο τέλος με βγάλανε έξω και τα είπανε.
Εγώ παρέα με τον Μουσταφά που να προσπαθεί με σπαστά αγγλικά και κάποιες ελληνικές λέξεις να με καλμάρει και να με ησυχάσει. Το μόνο που έπιανα ήταν το μετά εσύ, τώρα κύριος.
Άντε να δούμε πότε θα είναι το μετά.
- Πάμε να φύγουμε ΤΩΡΑ.
- Τι έγινε; Εμένα πότε θα μου τα πει; Σάκη …
- ΤΩΡΑ!!!
- Μα, εμένα;
- Τώρα πάμε σε παρακαλώ.
Βρήκαμε ένα ταξί και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.
Κλείστηκε στον εαυτό του, δεν έλεγε κουβέντα. Βρε τον αγκάλιαζα, βρε τον φίλαγα βρε του έκανα τσαχπινιές, αυτός τίποτα.
- Δεν μου λες αγόρι μου, έτσι θα το πάμε τώρα;
- …
- Σάκη! Τουλάχιστον θα μου πεις τι έγινε;
- Θα σου πω, αλλά όχι τώρα.
- …
- Τώρα πάρε με αγκαλιά, και για όνομα του Θεού μην μιλήσεις καθόλου.
- Τι γαμώ σου είπε;
- Πάρε με αγκαλιά και σταμάτα.
- Το ξέρεις πως δεν θα γίνει, γι αυτό πες το τώρα και θα σε πάρω αγκαλιά και όχι μόνο.
- Καλά, λοιπόν άκου …

Inside Me.mp3

Hosted by eSnips