ΑΥΤΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ

Ο Τέρπανδρος Αναστασιάδης, γεννημένος στα 1887, γέννημα της Βατούσας, μιας κωμόπολης της βορεινής Λέσβου, ως τα 1970 που άφησε τα εγκόσμια, αφιέρωσε όλη τη ζωή του στη δημοσιογραφία και τη λογιότητα. Στα 1928 (5 Αυγούστου), έβγαλε την μεγάλη καθημερινή πολιτική εφημερίδα "ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ", που η έκδοσή του συνεχίζεται αδιάπτωτα μέχρι σήμερα. Ένας μικρός φόρος τιμής για αυτόν τον σπουδαίο άντρα που είχα την χαρά να τον γνωρίσω τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής του, αλλά να τον μάθω καλύτερα από τις διηγήσεις του πατέρα μου.

ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ

Ο νονός μου, ή μάλλον η νονά μου, που αγαπούσε πολύ τη μουσική, μου έδωσε ένα ένδοξο λεσβιακό όνομα, αυτό που αναγκαστικά κουβανώ μαζί μου από τότε που βαπτίστηκα.
Πριν από πόσα χρόνια συνέβη αυτό, θα μου επιτρέψετε να μην το φανερώσω. Υπάρχουν μερικές χρονολογίες, που όταν στην εξέλιξη της ανθρώπινης ζωής, φθάσουν σ' ένα ορισμένο ύψος, καλόν είναι να μη τις σκέπτεται κανείς, πολύ δε περισσότερο να μην τις ομολογεί!...
Μου έδωσε, λοιπόν, η μουσικόφιλη νονά μου, που είχε κι η ίδια το όνομα μία από τις εννέα Μούσες (Μελπομένη, που αν κρίνωμεν από το όνομα το παραγόμενον από το μέλπω, ή μάλλον το μέλπομαι, θα ήταν η Μούσα της μελωδίας, της ωδής, του τραγουδιού) το όνομα του φερόμενου ως μεγάλου λεσβίου μουσικού, του Τέρπανδρου, που όπως λέγεται εκαινοτόμησε στη μουσική του καιρού του, προσθέτοντας νέες χορδές στην κιθάρα του, τις οποίες από τέσσερες τις έκανε επτά. Αν δίνοντάς μου το όνομα αυτό τώκανε επειδή διέβλεπε ένα μελλοντικό μουσικό δαιμόνιο, η ενόραση δεν αποδείχθηκε ορθή και αδίκησε και τους μουσικούς και τον βαφτιστικό της...
Τους μουσικούς, γιατί δεν σκαμπάζω τίποτα από μουσική έως αυτή την ηλικία που έφθασα, και τον βαφτιστικό της, επειδή με το όνομα αυτό δεν μου επέτρεψε να έχω ονομαστικήν εορτή.

Έχω φυλλομετρήσει όλους τους βίους των αγίων, μαρτύρων, οσίων και αναχωρητών, μελέτησα όλα τα συναξάρια, πουθενά όμως δεν ανακάλυψα άγιο με το όνομά μου.
Όμως ο πόθος μου να εορτάζω ήταν πάντα πολύ μεγάλος και όπως διαπίστωσα από αυστηρή εξέταση του εσωτερικού εαυτού μου, τούτος ο πόθος γεννήθηκε από αντίδραση προς όσους, ενώ έχουν ονομαστικήν εορτήν την περιφρονούν, δημοσιεύοντας εκείνο το απαίσιο ¨δεν εορτάζει ούτε δέχεται επισκέψεις¨, που είναι άρνηση του εαυτού τους. Γιατί, επιτέλους, δεν μπορείτε κύριε ή κυρία μου να έχετε ένα όνομα καθηγιασμένο από την εκκλησία, όνομα αγίου, ή μάρτυρος, ή οσίου και να μην του αποδίδετε τις τιμές που του αξίζει, να μην εορτάζετε!... Είναι σαν να διακηρύττετε ότι δεν σας κάνει, ότι το θεωρείτε σαν περιττό φορτίο, και προσπαθείτε να το τινάξετε από πάνω σας... Και δεν σκέπτεσθε, κύριε ή κυρία, ούτε το νονό που σας τώδωσε?
Εγώ λοιπόν, χωρίς να βρίσκομαι σ' αυτή τη θέση, χωρίς δηλαδή να έχω όνομα καθηγιασμένο από την Εκκλησία, σκέφθηκα ως τόσο πως πρέπει να εορτάζω.
Έτσι είναι χρόνια τώρα που καθιέρωσα ως επέτειο της ονομαστικής μου εορτής, την ημέρα των Τριών Ιεραρχών...
Φυσικά, δεν κατέταξα τον εαυτό μου, ως τέταρτο Ιεράρχη. Η προτίμησή μου να τοποθετήσω την ονομαστική μου εορτή την ημέρα αυτή, βασίζεται πάνω στην τροπή της εποχής.
Η ημέρα μεγαλώνει κατά μια ολόκληρη ώρα, κι αν δεν μπαίνομε στην Άνοιξη, μπαίνομε όμως στο προαύλιό της. Ο ήλιος ανηφορίζει χαρούμενα στο στερέωμα, κι ένα εντονότερο φως αρχίζει να διαλύει τα χειμωνιάτικα σκοτάδια. Δεν είναι ακόμα το θαύμα της Αναστάσεως. Όμως είναι το ξεκίνημα του Αγγέλου που θα 'ρθει να σηκώσει την πέτρα...
Κι εφέτος με περίμενε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Επήρα μία τούρτα, που έκανε την γιορτή μου πραγματική, και όχι συμβολική. Μεγάλη ευχαρίστηση και συγκίνηση μαζί...
Γιατί η τούρτα δεν ήταν απλή τούρτα. Ήταν ο ¨Δημοκράτης¨ εκτυπωμένος στο ζαχαροπλαστείο με την πανομοιότυπη επικεφαλίδα του, με τον τίτλο του άρθρου (Φιλανθρωπικά Καταστήματα) με τα ¨όσα βλέπω και ακούω¨ και την υπογραφή!... Ένας ¨Δημοκράτης¨ μούρλια!...
Μόνο μια μεγάλη αγάπη μπορούσε να εμπνεύσει αυτό το δώρο...
Σ΄ ευχαριστώ ολόψυχα, φίλε που τόσο ωραία με θυμήθηκες...
Τριάντα ολόκληρα χρόνια τώρα που εκδίδεται ο ¨Δημοκράτης¨, ποτέ δεν φάνταξε στα μάτια μου, τόσο προκλητικά ωραίος, και με τέτοιο σπουδαίο περιεχόμενο.
Κάτι θα ήξερες, φίλε, από τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις και τις πικρίες με τις οποίες συνήθως ποτίζεται ένας εκδότης επαρχιακής εφημερίδος.
Σπάνιο γεγονός, η κάποια ικανοποίησή μας, απλή ικανοποίηση συνειδήσεως φυσικά, και τίποτε άλλο...
Κι αυτή ακόμη η ικανοποίηση, δεν είναι απηλλαγμένη από τις περισσότερες φορές από πίκρα, γιατί αν είκοσι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ορθότητα ενός δημοσιογραφικού αγώνος και τα ηθικά ελατήρια που τον εμπνέουν, άλλοι τόσοι, ή ίσως και περισσότεροι, μπορεί να σκέπτονται το αντίθετο και να σε βρίζουν.
Όμως ο ¨Δημοκράτης¨ που μου ΄στειλες, είναι το μοναδικό φύλλο που μπορώ να πω ότι με... γλύκανε πέρα ως πέρα. Και θέλω να το πιστέψεις φίλε, ότι δεν περιαυτολογώ, λέγοντας ότι ρούφηξα κυριολεκτικά το άρθρο και το χρονογράφημα, και γενικά όλο το περιεχόμενό του, με τον τίτλο μαζί!...
Ω!...Αν μπορούσε να εκδίδεται πάντα έτσι, με το ίδιο περιεχόμενο, πόσο μεγάλη θα ήταν η ωφέλεια και του εκδότη του, και του αναγνωστικού του κοινού!...
Οι εφημερίδες - τούρτες!... Τι αναστάτωση στη δημοσιογραφία!...

Τ.Ι.ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ
ΟΣΑ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΑΚΟΥΩ
ΜΥΤΙΛΗΝΗ 1971