Αγαπητό μου ιστολόγιο,
Καλό μου φιλαράκι στα δύσκολα αλλά και στα χαρωπά. Ναι σε έχω ξεχάσει, σε έχω παρατήσει. Εδώ και καιρό. Εδώ και πολύ καιρό θα έλεγα. Πιστός σύντροφος στα ξενύχτια, στα παιχνίδια, στις αναζητήσεις.
Πέρασαν τα χρόνια, αλλάξαν οι καιροί, άλλαξε ο τρόπος επικοινωνίας. Οι παλιοί μου φίλοι δεν γράφουν πια ή γράφουν αλλού κι εγώ έχω αλλάξει. Όχι δεν έχω ωριμάσει, τα φρούτα ωριμάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι εγώ έχω αλλάξει, έχω αλλάξει πολύ, όσο κι αν το παίζω ότι είμαι ο ίδιος που αγαπούσες μια φορά.
Κόσμος μπήκε, βγήκε, άλλοι μου έκλεισαν την πόρτα και σε άλλους την έκλεισα εγώ. Τώρα τι κάθομαι και σας λέω καλοκαιριάτικα. Αυτά συνήθως ταιριάζουν το φθινόπωρο, που η διάθεση γίνεται πιο μελαγχολική.
Αλλά γιαυτό υπάρχεις εσύ. Εκεί κάπου χαμένο στο διάστημα του διαδικτύου. Σαν τον φίλο που έχεις χρόνια να τον δεις κι όμως όταν συναντιέσαι μαζί του είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πιάνεις από εκεί που το είχες αφήσει την τελευταία φορά.
Έτσι κι εμείς, σκέφτομαι να ξαναβρεθώ μαζί σου. Να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε. Να ξαναγελάσουμε, να κλάψουμε, να βρίσουμε, να σχολιάσουμε. Να θυμηθούμε τα παλιά, να βρούμε τα καινούργια. Έχουμε πολλά να πούμε...
Τι λες?
Καλό μου φιλαράκι στα δύσκολα αλλά και στα χαρωπά. Ναι σε έχω ξεχάσει, σε έχω παρατήσει. Εδώ και καιρό. Εδώ και πολύ καιρό θα έλεγα. Πιστός σύντροφος στα ξενύχτια, στα παιχνίδια, στις αναζητήσεις.
Πέρασαν τα χρόνια, αλλάξαν οι καιροί, άλλαξε ο τρόπος επικοινωνίας. Οι παλιοί μου φίλοι δεν γράφουν πια ή γράφουν αλλού κι εγώ έχω αλλάξει. Όχι δεν έχω ωριμάσει, τα φρούτα ωριμάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν. Κι εγώ έχω αλλάξει, έχω αλλάξει πολύ, όσο κι αν το παίζω ότι είμαι ο ίδιος που αγαπούσες μια φορά.
Κόσμος μπήκε, βγήκε, άλλοι μου έκλεισαν την πόρτα και σε άλλους την έκλεισα εγώ. Τώρα τι κάθομαι και σας λέω καλοκαιριάτικα. Αυτά συνήθως ταιριάζουν το φθινόπωρο, που η διάθεση γίνεται πιο μελαγχολική.
Αλλά γιαυτό υπάρχεις εσύ. Εκεί κάπου χαμένο στο διάστημα του διαδικτύου. Σαν τον φίλο που έχεις χρόνια να τον δεις κι όμως όταν συναντιέσαι μαζί του είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πιάνεις από εκεί που το είχες αφήσει την τελευταία φορά.
Έτσι κι εμείς, σκέφτομαι να ξαναβρεθώ μαζί σου. Να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε. Να ξαναγελάσουμε, να κλάψουμε, να βρίσουμε, να σχολιάσουμε. Να θυμηθούμε τα παλιά, να βρούμε τα καινούργια. Έχουμε πολλά να πούμε...
Τι λες?
Mε λέει "βουρ"..ατάκα από το παρελθόν - ρώτα Δώρα χεχε-...
ReplyDeleteΤο πιάνεις από εκεί που το είχες αφήσει παλιότερα, μια χαρά το είπες.
Καλημέρα και καλό μεσημέρι :)))
Βρε σε λέει άλλος για την βάρκα μας!!!
DeleteΛέω ναι.... ;)
ReplyDeleteΦιλενάδα με παρέσυρες για άλλη μία φορά!!!
DeleteΌπως τα λες...οι άνθρωποι αλλάζουν και ο άνεμος της αλλαγής στο διάβα του παρασέρνει φιλίες, συναισθήματα και πάει λέγοντας. Ή μπορεί και να μην αλλάζουν και απλώς εμείς να θέλουμε να αλλάξουν και όταν αυτό δεν γίνεται χαλιόμαστε.......όπως και να έχει το μπλογκ του καθενός κουβαλάει και κάτι από την ψυχή του...........και δεν το αποχωρίζεσαι οριστικά ποτέ............welcome back Παυλίτο!!!!!!!!
ReplyDeleteΚαλώς σας ξαναβρήκα!!!
DeleteΥΓ Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου...
Οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ !Και εγώ σ΄αγαπώ πολυ και ας σε ξερω λίγο .Θα είμαι εδω για σένα ..και αυτό δεν αλλάζει !Πολλά φιλιά και καλές εμπνεύσεις αγαπημένε μου!
ReplyDeleteΘα συμφωνήσω ... οι μεγάλες αγάπες δεν τελειώνουν ποτέ, άσε που πάνε και στον παράδεισο ... να δω αυτό το ούζο στο Λιμανάκι πότε θα το πιούμε!!!
DeleteΒρε λες;
ReplyDeleteΒρε άκου που σου λέω!!!
DeleteΝα ξαναβρεθείς, Παύλο μου, να ξαναβρεθείς! Εγώ και να θέλω δεν μπορώ μέχρι να βρω άκρη τι έχει γίνει με τον γούγλη που έχει συνδέσει όλους τους λογαριασμους σε ένα μέιλ και δε με αφήνει να μπω στο μπλογκ μου (με απειλεί κιόλας ότι θα με μπανάρει...).
ReplyDeleteΑρχισε λοιπόν να γράφεις εσύ, γιατί έχω νοσταλγήσει τον παλιό καλό καιρό και τα υπέροχα κείμενά σου!
Μήπως αγαπητό μου gatti να σου δώσω κωδικούς να γράφεις από εδώ?
DeleteΥΓ Μου είχε λείψει το άτιμο!
gatti-squared εδώ... Από πάνω δηλαδή... (γκρρρρρρρρρρρρ)
ReplyDeleteΑκόμα γουργουρίζεις?
DeleteΠαντα ταξιδευω μαζι σου με αυτα που γραφεις...παω να φτιαξω βαλιτσα και ειμαι ετοιμη για αναχωριση
ReplyDeleteΦτιάξε βαλίτσα και φύγαμε για το παραθαλάσσιο, ξέρεις εσύ...
Deleteάντε να δούμε, μια που παίρνεις την απόφαση μια που την αφήνεις...
ReplyDeleteΈλα δεν θέλω αρνητισμούς!
DeleteΝα κράξουμε επίσης :)
ReplyDeleteΑχ και να ήξερες πόσο μου έχει λείψει, χαχαχα
DeleteΚαλή ξαναρχή!
ReplyDeleteΚαλώς σας ξαναβρήκα!
DeleteΩ! Σαν τα μάραθα!
ReplyDeleteΆντε να δούμε πόσο θα κρατήσει!
ΥΓ. Τι κρίμα που λείπει και η πρώην και δεν ζει αυτή τη μεγάλη στιγμή της επιστροφής!
Τώρα που είπες μάραθα, αχ πόσο θα ήθελα να είχα τώρα μαραθοκεφτέδες με ουζάκι!!!
DeleteΥΓ. Μεταξύ μας, επίτηδες επέλεξα εποχή που θα λείπει!
Καθόλου δύσκολη η επιστροφή τελικά ε?
ReplyDeleteΜ' ένα πόνο που λένε, χαχαχα
Deleteόντως... αλλού γράφουν οι παλιοί φίλοι. Κρίμα.
ReplyDeleteΞενικός
Αλήθεια είναι αυτό...
DeleteΜπορεί να αφήνω σπάνια σχόλια, όμως απολαμβάνω το γραπτό σου λόγο.
ReplyDeleteΝα είσαι καλά και να καταθέτεις την ψυχούλα σου πάντα.
Φιλιά!
Mary μου σ'ευχαριστώ, να σαι καλά!!!
Delete