ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ …

Διαβάζω, ακούω, βλέπω…

Κουράστηκα, φτώχεια, ανέχεια, γκρίνια, θυμός, οργή.

Που είναι η άνοιξη; Που πήγε το καλοκαίρι; Γιατί μας το πήραν μακριά; Σαν άνθρωπος είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος. Κάποιοι λένε ότι είμαι πολύ παραπάνω από όσο πρέπει. Γιατί ρε φίλε; Σου κλέβω το χαμόγελο ή σου φωτίζω την μιζέρια σου;
Δεν ήμασταν μίζεροι εμείς. Μίζερους μας ήθελαν και κοντεύουν να το καταφέρουν. Γερμανικό μοντέλο τρόπου ζωής. Μα πως; Με ποιόν τρόπο; Έχουν αυτοί τον ήλιο μας ή μήπως εμείς την συννεφιά τους;

Σε πείσμα των καιρών θα γελάω, θα χαίρομαι τον ήλιο και την θάλασσα, θα βρίσκομαι με αγαπημένους φίλους, θα κοροϊδεύω την κατήφεια, θα κλείνω πονηρά το μάτι στην μιζέρια, θα βγαίνω στις πλατείες.

Θέλω να βλέπω τις κόκκινες μπουκαμβίλιες στους τοίχους των σπιτιών στην Πλάκα, στα μπαλκόνια στις πολυκατοικίες των Εξαρχείων. Να μυρίζω τα γαρύφαλλα και την τσίκνα από της ψησταριές. Να βλέπω παραστάσεις του δρόμου, της αυλής, της γειτονιάς. Να ακούω κόσμο να τραγουδάει στις ταβέρνες, να κάνει καντάδα στον δρόμο.

Γυρνάω πίσω, μνήμες από ασπρόμαυρες ταινίες, μνήμες από παιδικά χρόνια με τον κόσμο να περνάει καλά με ντομάτα, τυρί κι ελιές. Τώρα μάθαμε στην ρόκα παρμεζάνα. Μόλις η μάνα μου κατάλαβε τι έτρωγε έβαλε τις φωνές. «Αυτό ούτε στις γίδες στο χωριό δεν το δίναμε και τώρα θα το φάμε εμείς;» και με μια κίνηση μεγαλοπρέπειας άδειασε το πιάτο στα σκουπίδια.
Όλοι τρέχουν στον δρόμο. Μα τόσο πολύ βιάζονται; Να πάνε που; Να κάνουν τι; Άγχος, άγχος, ρουτίνα. Μάθαμε να ζούμε για το αύριο και το τώρα, το ξεχάσαμε. Σε ένα αύριο που δεν λέει να έρθει. Μα πως θα πάμε στο αύριο αν δεν ζήσουμε το σήμερα, το τώρα;

Εννιά ώρες δουλειάς για τους τυχερούς και κανένα δίωρο στον δρόμο πήγαινε – έλα. Βάλε κι επτά ώρες ύπνο, σύνολο δεκαοκτώ. Αν είσαι τυχερός και τα βρίσκεις όλα έτοιμα σπίτι σου μένουν και έξη ώρες χαλάρωσης και διασκέδασης. Αν όχι, που είναι και το σύνηθες τότε με τι κουράγιο θα δεις τον άνθρωπό σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου; Και τα Σαββατοκύριακα, περνάνε τόσο γρήγορα γαμώτο. Ούτε να ξεκουραστείς δεν προλαβαίνεις.

Γι’ αυτό όπως λέει και ο Τσακνής, γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, αρπάζω το σήμερα, γελάω, ερωτεύομαι, κόβω βόλτες, πίνω τις ρακές μου, κλείνω το μάτι στην μιζέρια τους και δηλώνω αθεράπευτα αισιόδοξος για το τώρα. Ε, όχι που θα τους έκανα το χατήρι!