ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΕΣΥ ΤΟ ΛΕΣ ΠΟΣΤ?

Πέμπτη σήμερα, φινάλε άλλης μιας εβδομάδας. Σχετικά δύσκολης, βλέπεται σε καιρούς που κόσμο απολύουν, εμένα, εκτός από μία δουλεία που έκανα (λέμε τώρα), έσκασε μύτη και δεύτερη, για να πω την αλήθεια 6 μήνες μου πήρε για να πω το ναι.

Άντε λέω, μία το πρωί, μία το απόγευμα, κουτσά στραβά θα τα βολέψω. Σαν να μην φτάνει αυτό σκάει μύτη και τρίτη. Βραδυνής απασχόλησης, ή μάλλον ντεμί βραδινής. Τι σκατά λέω, μόνο εγώ είμαι τόσο προσοντούχος που δεν θέλουν άλλον?

Βέβαια η τρίτη δουλειά, είναι μία που κάτω από άλλες συνθήκες θα σκότωνα για να την κάνω. Τώρα? Χμ, δύσκολο να απαντήσω. Ευτυχώς που έχω περιθώριο ένα μήνα για να πω ναι ή όχι. Θα το σκεφτώ, θα το σκεφτώ, θα το ξανασκεφτώ και τελικά ξέρω, ότι μου έρθει εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι θα πω. Και επειδή είμαι και ένας άνθρωπος που δεν λέω εύκολα όχι, ε, μάλλον για ναι το κόβω.

Τέλος πάντων. Μετά από αρκετό καιρό ντεμί απραξίας, πήρε φωτιά ο κώλος μας και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Το πρωί μαθήτρια, το βράδυ τσούλα. Εντάξει, το κάναμε και παλιά και δεν πληρωνόμασταν. Τώρα ας πέφτουν τα φράγκα, να έχουμε πετρέλαιο για τον χειμώνα.

Ζέστη σήμερα για μπανάκι, αλλά χωρίς τουτού που σκατά να πας. Βλέπετε η όμορφη πανσέληνος, που να πάει και να μην ξανάρθει, έφερε ένα ωραιότατο τρακάρισμα, καθώς ο γείτονας αποφάσισε να παραβιάσει κόκκινο και να καρφωθεί στην δεξιά (γαμώ την δεξιά μου) ρόδα της μαουνίτσας μου.

Τι άλλο να δείτε έγινε, α, αποφάσισαν να απαγορεύσουν το τσιγάρο σε δημόσιους χώρους. Λες και εκεί που έχουν πάει τα ποτά και οι καφέδες κάθε μέρα έξω ήμασταν και τα πίναμε και τα καπνίζαμε. Βρε, δεν βλέπετε τους Ρώσσους? Πιείτε, καπνίστε, βοηθείστε την οικονομία μας. Άσε που έτσι όπως πάνε τα πράγματα, τι μας έμεινε? Τσιγάρο, ατέλειωτο βαρειά η μοναξιά μου. Άει σιχτίρ, πέρα από πλάκα έχω τόσα νεύρα, που όχι αν με πιάσεις από την μύτη, αλλά και με την ιδέα ότι πας να μου την πιάσεις θα σκάσω.

Έχω το προνόμιο να έχω ζήσει στην δικτατορία. Βέβαια πιτσιρίκι τότε, αλλά πάντα μου έκανε εντύπωση ο βουβός θυμός που έβλεπα στα μάτια των γύρω μου. Το ίδιο βλέπω και τώρα. Και το κακό είναι ότι την δικτατορία πλέον την έχουμε επιλέξει εμείς και την έχουμε βαφτίσει δημοκρατία. Κάτι σαν τα κοτόπουλα, που τα βαφτίζουμε φασολάδα, σε περιόδους νηστείας.

Σε δυο μήνες έχουμε εκλογές, για να αναδείξουμε τον νέο άρχοντα του δήμου μας. Σκατά στην μούρη τους. Όχι, μην το πάρετε στραβά, δεν σημαίνει ότι επειδή τα έχω πάρει δεν θα πάω να ψηφίσω. Απλά, βαριέμαι τα χιλιάδες τηλέφωνα που θα πέσουν, πρώτον για να είμαι σε κάποιον συνδυασμό, ναι βρε μην γελάτε, χρόνια με κυνηγάνε, και δεύτερον που θα με θυμηθεί ο κάθε πικραμένος, τεταρτοπεμπτοξάδερφος της θειάς μου της Πιπίτσας για να ψηφίσω τον κουμπάρο, του συμπέθερου, του γαμπρού της, Αναστάση, που είναι καλό παιδί και τίμιο και να το βοηθήσουμε.

Το κακό του να ψηφίζεις ακόμα στο χωριό σου. Βέβαια από την άλλη ξέρεις πολύ καλά τι κουμάσι είναι ο καθένας τους, πολύ καλύτερα από τα μεγάλα χωριά, τις πρωτεύουσες. Όχι ότι εδώ παραδείγματος χάρη δεν ξέρουμε τι γίνεται. Βέβαια είναι απορίας άξιο, όσες φορές πάω στην Θεσσαλονίκη, όλοι βρίζουν τον Πανίκα. Μια καλή κουβέντα από κανέναν δεν άκουσα, κι όμως από την πρώτη Κυριακή. Πως γίνεται αυτό δεν ξέρω και δεν το κατάλαβα ποτέ. Το ίδιο και στας Αθήνας. Όλοι βρίζουν αυτή την ποντικομαμμή, τον δεντροφάγο τον Νικηταρά. Πως έρχεται πάλι πρώτος και πως θα ξαναβγεί Κύριος ξέρει.

Πάντως δεν τους κάνω την χάρη, ούτε λευκό, ούτε άκυρο, ούτε αποχή. Θα ψηφίσω. Θα τον βρω τον τρελλό του χωριού και μην σας πω ότι θα του μαζέψω και σταυρούς. Είδαμε με τους σοβαρούς και μορφωμένους τόσα χρόνια τι κερδίσαμε. Ας βγάλουμε και κανέναν πιο αλαφροΐσκιωτο μπας και δούμε χαΐρι σε αυτή την ζωή.

Πάλι για αλλού ξεκίνησα, κι αλλού το πληκτρολόγιο με πήγε. Δεν πειράζει όμως, χαλάλι.

υγ1 φωτογραφίες βαριέμαι να ανεβάσω σήμερις.
υγ2 άντε και καλό μας Σαββατοκύριακο παίδες.