FRANCIS FORD COPPOLA

Το ποστ αυτό ήθελα να το γράψω χθες το βράδυ. Επειδή όμως η συναισθηματική φόρτιση ήταν μεγάλη, αποφάσισα να το γράψω σήμερα, λίγο αποστασιοποιημένος από την όλη κατάσταση.

Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Χθες αγαπητοί μου φίλοι είχα μία πρόσκληση από καλή φίλη να πάμε στο ΙΝΤΕΑΛ και στην βραδιά λήξης του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Να πω την αλήθεια λίγο το κρύο, λίγο η Κυριακάτικη σπαρίλα, το σκεφτόμουνα να πάω. Κάπου στην διάρκεια της μέρας μαθαίνω ότι θα βραβευτεί και ο Coppola, οπότε κάνω την καρδιά πέτρα και πάω. Λέω εντάξει δεν έχεις την ευκαιρία κάθε μέρα να βρεθείς με έναν ζωντανό θρύλο στον ίδιο χώρο.

Ντύνομαι, στολίζομαι, βάζω καλού κακού και την ρουφιάνα στην τσέπη (και λέγοντας ρουφιάνα εννοώ την φωτογραφική μηχανή), πηγαίνω παίρνω την φίλη και 8 και κάτι στο ΙΝΤΕΑΛ.
Φτάνοντας εκεί διάφορα celebrities της εγχώριας show biz, είχαν την τιμή να βρεθούν δίπλα μου και να μυρίσουν το μεθυστικό μου άρωμα. Και για να σας φτιάξω λίγο μιλάμε για Καραμίχο, Γιωργούλη, Σόμμερ, Καφετζόπυλος και άλλους που να πω την αμαρτία μου σαν φάτσες τους ήξερα αλλά σαν ονόματα άστα να πάνε. Που να τους θυμάμαι άλλωστε,, κάθε Δευτέρα και νέες φάτσες βγαίνουν. Καλύτερη εμφάνιση ο Καραμίχος, καλά μην βαράτε υποκειμενικά είναι αυτά. Όσο για τον Σόμμερ, νομίζω φόραγε μεταξωτό κασκόλ ασημί, ήμαρτον, ούτε ο Τραβόλτα πριν διακόσια χρόνια.
Ας πιάσουμε και τις γυναίκες τώρα. Πρώτη και καλύτερη η φίλη μου η Εβελίνα, η οποία παρουσίασε και την βραδιά με ένα εντυπωσιακό μαύρο φόρεμα με κόκκινες πινελιές στην πλάτη και κόκκινες μπότες. Εντυπωσιακή όπως πάντα. Η Μάρω Κοντού η οποία βραβεύτηκε για την συνολική προσφορά της και τα 50 χρόνια της στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Η Πέμυ Ζούνη, που πιο σικάτη δεν υπήρχε στην αίθουσα. Αυτή η γυναίκα όσο μεγαλώνει τόσο ομορφαίνει. Η Άντζελα Γκερέκου με ένα λευκό κουστούμι. Παιδιά τι μάτια είναι αυτά που έχει. Εντύπωση δε μου έκανε ότι παρότι υφυπουργός δεν κάθισε στα μπροστινά καθίσματα αλλά κάπου στην μέση. Α, να μην ξεχαστώ και η Ελένη Φιλίνη. Από κορμί άψογη, από πρόσωπο τώρα και από κορακί βαφή στο μαλλί, άστα καλύτερα. Και για το φινάλε και η Valeria Golino η οποία βραβεύτηκε κι όλας και πάρτε και μια φωτογραφία! Η φωτογραφία την αδικεί, από κοντά είναι κούκλα η γυναίκα η οποία ευχαρίστησε και σε άψογα ελληνικά μάλιστα, ακθότι ελληνικής καταγωγής και όχι σαν κάποιες άλλες να μην λέω ονόματα, που πάνε για ένα χρόνο στην αλλοδαπή και μετά αρχίζουν τα πως το λέτε εσείς στην Ελλάδα;
Χα λέω, ώρα η ρουφιάνα να πιάσει δουλειά. Διακριτικά την βγάζω από την τσέπη, την ανοίγω και οοοοοοοο αυτή αρνείται. Ο Λατρεμένος σας, δηλαδή, εγώ, είχα ξεχάσει να την φορτίσω!!!!! Και τώρα τι? Αει σιχτίρ, λέω δεν γ@μιέτ@ι, θα βρω φαντάζομαι φωτογραφίες να ανεβάσω από το Internet.
Αφού κάτσαμε λοιπόν στις καρεκλίτσες μας, εντάξει θέσεις μας, αρχίσαμε τα κλασικά ξέρετε εσείς, μα τι φοράει αυτή, πως γέρασε η άλλη, πως σκατά κρατιέται η δείνα, ξέρετε τα κλασικά εικονογραφημένα αυτών των περιστάσεων Βλέπω δε δίπλα μου μια κυρία να ξεφυλλίζει ένα πρόγραμμα. Ευγενικά ρωτώ, από που το προμηθευτήκατε αυτό; Η κυρία καταπιστικότατη, μετά τις σκάλες αριστερά 3 ευρώ κοστίζει κλπ, κλπ, κλπ. Λέω στην φίλη πάω να πάρω θέλεις ένα; Βρε καλό μου παιδί, γιατί δεν βάζεις επιτέλους τον κώλο σου στην καρέκλα; Έλα λήξη είναι τι το θέλεις, άσε που όπου να είναι αρχίζει... Σε δυο λεπτά θα είμαι πίσω. Κράτα χρόνο, λέω και σηκώνομαι σαν τον άνεμο.
Βγαίνω σφαίρα, κόβω αριστερά και πάνω στην βιασύνη μου να γυρίσω πίσω και χωρίς να βλέπω και μπροστά μου στην στροφή πάνω πέφτω που λέτε!!! Όχι καλέ σε τραμ, όχι καλέ σε τρόλεϊ αν και καλύτερα θα ήταν. Στην στροφή πάνω που λέτε πέφτω μούρη με μούρη με τον Francis, και τα φλας να ανάβουν σαν τρελά!!! Ένα glad to meet you, ψέλλισα, ένα χαμόγελο μου έσκασε, αχ, χάθηκε να μου έσκαγε κι έναν ρόλο, βγάζω διακριτικά το κινητό από την τσέπη, ρουφιάνος Νο 2, και του βγάζω μια φωτογραφία. Ευτυχώς ο άνθρωπος ευγενικός και σαν σωστός star, χωρίς μπράβους και τα συναφή της δικιάς μας εγχώριας παραγωγής και γλύτωσα από τα χειρότερα. Εννοείται που μυαλό να πάρω το πρόγραμμα, τον ακολούθησα μέσα στην αίθουσα με όλα τα φλας να ανάβουν και φυσιολογικά σε όλες τις φωτογραφίες πρέπει να είμαι σαν τον μπράβο πίσω του. Το μαύρο γυαλί μου έλειπε και το ακουστικό στο αυτί!!!
Αρχίζει η τελετή απονομής, ότι φωτογραφία βλέπεται είναι από το κινητό και συγγνώμη για την ποιότητα, αλλά να μην επανερχόμαστε στα ίδια και τα ίδια, σύντομη, όμορφη και απλή και αφού γλυτώσαμε και τον Δημαρχούκο μας, που δεν παρευρέθηκε λόγω ίωσης, χιχιχιχιχι, έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε η προβολή της νέας ταινίας του Francis. Ναι βρε, του Francis, έχω κάθε δικαίωμα να τον αποκαλώ έτσι. Τόσο κοντά ήρθαμε άλλωστε, κόντεψα να τον ρίξω από τις σκάλες. Μην μου λες λοιπόν ότι δεν έχω αυτό το δικαίωμα, εντάξει;

Η ταινία TETRO, που λέτε ο τίτλος της. Δεν είμαι ειδικός, αλλά χρόνια είχε ταινία να με αγγίξει τόσο. Πιστεύω από τις καλύτερες ταινίες του Francis, και επειδή ήταν γυρισμένη στην Αργεντινή, το μπαντονεόν έδενε τόσο με την ασπρόμαυρη, γιατί ασπρόμαυρη ήταν η ταινία και έγχρωμες οι αναμνήσεις, η φωτογραφία, η σκηνοθεσία ή οι ηθοποιοί. Άστα να πάνε. Να πάτε να την δείτε. Εγώ σίγουρα θα την ξαναδώ μόλις βγει στις αίθουσες. Παίδες σαν το παλιό γλυκό κρασί.

Και για το φινάλε, γιατί σεντόνι τέτοιο χρόνια είχα να γράψω ένα μεγάλο μπράβο στον Νίνο Φένεκ Μικελίδη για την απίστευτη βραδιά που μας χάρισε. Να είναι καλά και πάντα τέτοια λαμπερά και όμορφα.