Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΚΗ

Εγώ που λες γεννήθηκα στην Αθήνα, το επίθετό μου φαντάζομαι να σου λέει κάτι.
- Δεν μου έχεις πει ποτέ το επίθετο σου. (λες και δεν το ήξερα, σε όλα τα κουτσομπολίστικα έπαιζε)
- Χατζή…….
- (Γόνος αριστοκρατικής οικογενείας) Το έχω ακουστά αλλά δεν μου λέει και πολλά. (σκατά δεν ξέρουν τι έχουν)
- Λοιπόν η οικογένεια μου από τις παλιές. Από το ένα πόδι κρατάω από την Πόλη και από την άλλο από την Αίγυπτο. Την Αλεξάνδρεια. Πλούσια οικογένεια. Εγώ μεγάλωσα με τροφό, γαλλικά, πιάνο, χωρίς γονείς. Ή θα ταξιδεύανε στον κόσμο ή θα είχανε πολύ βαρύ πρόγραμμα για να ασχοληθούν μαζί μου. Μεγάλωσα στο Κολωνάκι, αλλά αν και στην καρδιά της Αθήνας, μόνος.
Φίλους στο έχω πει σαν παιδί δεν είχα. Από τη μία γιατί συνεχώς διάβαζα, αλλά και από την άλλη δεν ήθελα να πηγαίνω σε γιορτές συμμαθητών με την τροφό, σαν ορφανός.
Μεγάλωσα με τον παππού από την Αλεξάνδρεια και την γιαγιά από την Πόλη. Κάτι σαν την Λωξάντρα να φανταστείς η γιαγιά η Αντιόπη.
- …(Είχα μια φίλη στην Μυτιλήνη με αυτό το όνομα. Τι περίεργο.)
Μεγάλωσα με ιστορίες και από τις δύο αυτές γωνιές. Η γιαγιά να με φωνάζει πασάκα μου και ο παππούς να με φωνάζει μικρέ Φαραώ. Πλάκα δεν έχει?
- Ναι χαριτωμένο. (Βάσανα κι αυτοί οι φτωχοί, γαμώ τα πλούτη μου)
- Οι γονείς όποτε έρχονταν ή στο τηλέφωνο με φώναζαν Αθανάσιο.
Εμένα μου άρεσε το πασάκα μου.Έλιωνα κάθε φορά που με φώναζε η γιαγιά. Τα χρόνια πέρναγαν, στο σχολείο αρίστευα, εδώ που τα λέμε και τι άλλο να κάνεις. Διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα.
Μετά πανεπιστήμιο. Πρώτα εδώ και μετά έξω, μεταπτυχιακά. Μόνος πάλι.
- Να ρωτήσω κάτι? ( με μας τους δύο τι θα γίνει τελικά?)
- Ναι ότι θέλεις.
- Καλά το καταλαβαίνω, μικρός να μην αισθάνεσαι όμορφα να πηγαίνεις σαν ορφανός. Μεγαλώνοντας όμως μου κάνει εντύπωση πως και δεν είχες φίλους. Μου είναι τόσο ξένο. (Λες και εγώ είχα. Πως τα καταφέρνουμε πάντα οι άνθρωποι να βρίσκουμε τον ίδιο ανάπηρο να γίνει ο φίλος μας, ο σύντροφός μας, ο δικός ο άνθρωπος)
- Κοίτα, στον κύκλο μας φιλίες δεν υπάρχουν. Είσαι περιζήτητος για το όνομά σου, τα λεφτά σου. Αλλά φιλίες όχι. Γνωστούς είχα πολλούς. Όλους. Μια μεγάλη παρέα είμαστε. Αλλά φίλους όχι. Αυτό που κάνουμε σήμερα ή που προσπαθούμε να κάνουμε, ούτε να το διανοηθώ ότι θα το έκανα με κάποιους απ’ αυτούς. Δεν χωράνε ευαισθησίες, αδυναμίες, λάθη στον κόσμο μας.
- Έλα μωρέ μην μου πεις ότι όλοι είναι το ίδιο μοντέλο. Μάλλον φοβούνται κι αυτοί όπως και συ.
- Μπορεί, αλλά αν πέσω στον λάθος? Αν κάνω λάθος?
- Μα η ζωή είναι όμορφη γιατί είναι γεμάτη από πολλά μικρά ή μεγάλα λάθη.
- Η ζωή, μπορεί. Ο Κύκλος μας όχι.
- …(Τι σκατά κύκλος είναι αυτός, αλλά τι σκατάς που είμαι και εγώ)
- Μετά λοιπόν, επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Έγινε ένα μεγάλο πάρτι προς τιμή μου. Εννοείται ότι εκτός από βουλευτές, υπουργούς, πλούσιους, κοσμικούς, ήταν και όλες οι νύφες της Αθήνας. Μετά στρατό. Μην φανταστείς, στην ορκωμοσία και στο απολυτήριο με είδαν. Φρόντισε ο μπαμπάς βλέπεις γι αυτό.
Τον καιρό που ήμουνα στον στρατό, τέλος πάντων, εργαζόμουν στην οικογενειακή επιχείρηση. Να ενημερωθώ και να είμαι έτοιμος να την αναλάβω κάποια στιγμή. Έχουμε παραρτήματα σε όλο την Ευρώπη. Πρόσφατα ανοίξαμε και ένα στην Νέα Υόρκη. Εδώ άρχισαν τα όργανα.
- Που στην Νέα Υόρκη?
- Όχι, στην δουλειά. Δουλεύω με τον πατέρα μου, αλλά είναι ένας ξένος. Ακόμα τον μαθαίνω. Σκληρός άνθρωπος. Όπως και η μάνα μου. Με τα χρόνια μάλλον οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Όσο διαφορετικοί και να είναι στην αρχή. Άλλη εικόνα είχα γιαυτούς από τον παππού και την γιαγιά. Ίσως και αυτοί να μην τους ήξεραν καλά. Ίσως και να άλλαξαν με τα χρόνια. Ποιος ξέρει.
- … (τι άλλο θα τραβήξω ο ξενύχτης? Εγώ για καφέ κίνησα να πάω)
Αλλά να γυρίσουμε πάλι στον πατέρα μου. Χάλασε ένα σκασμό χρήματα για να με σπουδάσει και όποτε πάω να πω ή να εφαρμόσω κάτι με κάνει στην άκρη. Νομίζω ότι με δοκιμάζει, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να νομίζω. Όχι μην πεις τίποτα. Μην μου το χαλάσεις. Άσε με να το φαντάζομαι.
- (Και εγώ αγόρι μου φαντάζομαι, από μικρός το έκανα. Από φανταστικούς φίλους, μέχρι κόσμους ολόκληρους που το ψέμα τους γινόταν η αλήθεια μου)
- Τέλος πάντων, πιστεύω ότι με υπομονή θα μου παραχωρήσει τον χώρο μου. Και αυτού του είναι δύσκολο. Μπορεί να είμαι παιδί του, αίμα του, αλλά στην ουσία είμαι ένας ξένος. Από την μια η δουλειά και από την άλλη η καθιέρωση. Να με δεχθούν, ή μάλλον πιο σωστά να με αποδεχθούν.
- Ποιοι?
- Μα στον κύκλο μας. Κάποια στιγμή θα αναλάβω το καράβι. Πρέπει από τώρα να διαλέξω συμμάχους. Έτσι ξεκίνησε κι ο αγώνας της κοσμικότητας. Να γνωριστώ, αλλά και να με γνωρίσουν.
Πιο δύσκολος αγώνας από αυτόν τον επαγγελματικό. Ξέρεις ρε τι συνειδητοποίησα?
- Τι αγόρι μου? (Μπράβο μου, τελικά το λέω και χωρίς ούζα!!!)
- Συνειδητοποίησα το τι φύρα υπάρχει στον κύκλο μας. ΧΑΧΑΧΑ!!! Όλοι αυτοί που εμφανίζονται από δω κι από κει, και ο κοσμάκης τους θαυμάζει ή έστω απλά τους χαζεύει, μαλάκα οι πιο πολλοί δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ζουν απλά για να κάνουν ένα όνομα, να γίνουν γνωστοί και να έχουν τραπέζι πίστα.
- Ε σου πήρε κάποιον χρόνο. ΛΟΛ Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν γουστάρω την πλατεία? Κόντεψα και εγώ να την πατήσω κάποτε. Στάθηκα όμως τυχερός. Γνώρισα κάποιους μεγάλους Ανθρώπους, διάνοιες ο καθένας στο είδος του και μπόρεσα και είδα την αλήθεια.
- Αλήθεια? Ποιούς?
- Σήμερα μιλάμε για σένα. Εμένα δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου. Άλλωστε δεν μ’ αρέσει να μιλάω γι αυτούς. Αυτούς τους κουβαλώ μέσα μου.
- Τι όμορφο συναίσθημα. Μικρέ μήπως είσαι σοφός τελικά?
- (Είπε ο ένας ανάπηρος στον άλλον) Ναι δεν το βλέπεις? Η σοφία τρέχει από τα μπατζάκια μου.
- Άρχισα που λες μωρό, να βγαίνω, να πηγαίνω στα μπαρ, στα μπουζούκια, να πηδάω από δω κι από κει, από μοντέλα και πάνω, να πηγαίνω εκδρομές με τα κότερα τους ή στα σαλέ τους, να έχω ένα πρόγραμμα βαρύ, αλλά να είμαι και πάλι μόνος. Πάμε να φύγουμε? Να σε πάω και σένα σπίτι. Σε ζάλισα σήμερα, αλλά κάπου ήθελα να μιλήσω.
- Πάμε (Ίσως δεν είμαι έτοιμος για τέτοια φορτία, αλλά για ένα πηδηματάκι μιας και τ’ ανέφερες…)
Με πήγε σπίτι. Σήμερα αυτός έσκυψε και με φίλησε μαζί με το ποιο γλυκό ευχαριστώ που έχω ακούσει από άνθρωπο.