ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΚΗ

Την επομένη, το πρωί, ξύπνησα με έναν πονοκέφαλο, με μια δυσφορία. Μου έφταιγαν όλα. Ακόμα και το σκυλί μου, που με έγλυφε για να πάμε βόλτα. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο. Από το προηγούμενο βράδυ δεν θυμόμουν και πολλά στην αρχή. Τα λουλούδια όμως στο σαλόνι με μια απίστευτη σφαλιάρα με γύρισαν στο σήμερα και μου θύμισαν το χθες. Λίγο απότομα, λίγο αγριευτικά. Το είχα ζήσει, ή μήπως ήταν παιχνίδι του μυαλού? Δεν γαμιέται. Πάμε παρακάτω….
Βόλτα το σκυλί και καφεδάκι στην Φωκίωνος. Ακόμα εδώ μπορώ να πίνω τον καφέ μου με το σκυλί μου. Μακάρι να μην αλλάξει.
Ανανεωμένος με την βόλτα και τους δυο καφέδες πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Στο σπίτι με περίμενε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή.
- Έλα ρε Σάκης. Πάρε με.
Ή που δεν θα τον βλέπω για μέρες, ή που θα τον βλέπω μέρα νύχτα.
Αφού πάρκαρα την μικρή στην βεράντα, άναψα ένα τσιγάρο και σχημάτισα τον αριθμό του.
Με το πρώτο κουδούνισμα απάντησε.
- Ναι…
- Καλημέρα, ο Παύλος είμαι.
- Πως είσαι, θες να πάμε καμιά βόλτα και να τσιμπήσουμε κάτι?
- Είμαι χάλια από χθες. Πρέπει να ήπια τον Βόσπορο πάλι, είχα και παραισθήσεις.
- ΧαΧαΧα, έλα σήμερα είναι άλλη μέρα. Σε πόση ώρα να περάσω?
- Που θα πάμε? Τι να φορέσω? Θα είναι και άλλοι?
- Ποιοι άλλοι ρε μαλάκα? Οι δυό μας.
- Έλα σε καμιά ώρα να κάνω και κανένα ντουσάκι.
- ΟΚ, τα λέμε από κοντά. Θα σε περιμένω Αγίας Ζώνης και Λέσβου.
- Φιλιά, τα λέμε.
Ήρθε, ακριβώς. Μα τι σκατά, πως το καταφέρνει?
- Καλώς το αγόρι μου.
- Καλημερούδια και από κοντά.
- Φιλί δεν έχει σήμερα?
- Μόνο στο αντίο…
- Έχεις κάτι στο μυαλό σου?
- (Πολλά, και κολάσιμα) Σαν τι να έχω?
- Για το που θα πάμε ρε.
- Κοίτα δεν είμαι για πολλά πολλά. Αν και με σένα ποτέ δεν ξέρεις.
- Τι θέλεις να πεις?
- Όποτε βγαίνουμε χάραμα γυρνάω. Αλήθεια πως και από το Χάραμα χθες βράδυ?
- Είπα να βγω για ένα ποτάκι. Ήξερα ότι εκεί δεν θα πετύχω κανέναν.
- Στο χάλασα, έ?
- Δεν μιλάω για σένα ρε, για τους άλλους, αυτούς τους πως τους λες?
-Φσον.
- χαχαχα Αλήθεια από που βγαίνει το φσον?
- Από πουθενά, σε κάποια φάση ο γκόμενος της ξαδέρφης μου την είπε για κάποιους φίλους του ψηλομύτες και καθιερώθηκε.
- Λοιπόν που θα πάμε?
- Έχεις όρεξη για βόλτα? Έτσι χωρίς προορισμό. Όπου μας βγάλει.
- Να κάτι που μ’ αρέσει σε σένα. Δεν προγραμματίζεις. Πως το κάνεις αυτό?
- (Μόνο με σένα, ξεχνάω τα πάντα) Ε, δεν ξέρω, δεν μ’ αρέσει να προγραμματίζω. Απλά. Άλλωστε δεν χάλασε και ο κόσμος. Αυτά που είναι να συμβούν θα συμβούν. Όσο για τ’ άλλα …
- Αχ, ρε.
Είχαμε φτάσει Σύνταγμα. Το έβλεπα το όνειρο, πάλι Κολωνάκι. Όχι ρε πούστη μου. Ευτυχώς τράβηξε Φιλελλήνων και βγήκαμε προς Συγγρού. Εντάξει όμορφη μέρα, καλή και η παραλία. Εκεί όμως έκανε την έκπληξη, έστριψε για Ακρόπολη.
- Ξέρεις τι λέω? Να πάρουμε έναν καφέ και να περπατήσουμε. Τι λες? Ή μήπως από την χθεσινή σου κραιπάλη αγόρι μου θέλεις κάπου ν’ αράξουμε?
- Όχι νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα. Η καλύτερη.
Παρκάραμε, πήραμε καφέδες και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την Ακρόπολη.
- Πάντα με μαγεύει αυτό το μέρος. Όταν ήμουνα μικρός και ερχόμουνα Αθήνα ένας θείος μου με έφερνε εδώ. Και πάντα βραδιές με πανσέληνο. Τότε δεν την κλειδώνανε. Αλήθεια, έχεις έρθει ποτέ βράδυ με πανσέληνο Σάκη?
- Δεν είμαι και τόσο μεγάλος.
- Άντε και γαμήσου, την μια είμαι το μωράκι και την άλλη ο σκατόγερος. Αποφάσισε, με έχεις διχάσει τον άνθρωπο.
- Θέλω να σου μιλήσω.
- Τι λες, καθόμαστε εδώ?
- Ναι όμορφα είναι.
- Σ’ ακούω. Είναι κάτι σοβαρό? Το λίγο που σε ξέρω από το ύφος σου μάλλον κάτι συμβαίνει. Τι έχει γίνει Σάκη?
- Όχι τίποτα, απλά είναι τόσα πολλά, από παλιά που με βασανίζουν, και δεν είχα που να τα πω.
- Πάρε βαθειά ανάσα και ξεκίνα από την αρχή.
…
- Λοιπόν, δε ξέρω αν ξέρεις τίποτα για μένα.
- Όσα μου έχεις πει.
- Τίποτα δηλαδή.
- Τίποτα.
- Καλά δεν θέλησες ποτέ να μάθεις?
- (Πολλές φορές) Θεωρώ ότι αν είναι κάτι να το ξέρω θα μου το πεις.
- Πως το καταφέρνεις αυτό, να μην ρωτάς?
- (Με αυτομαστιγώματα) …
- Έλα ρε πες μου.
- Γιατί εσύ αγόρι μου ρωτάς? Τι ξέρεις αλήθεια για μένα?
- Πολλά.
- Και από πού τα έμαθες για να έχουμε καλό ρώτημα?
- Πλάκα κάνω. Απλά στο έχω ξαναπεί. Νομίζω ότι σε ξέρω από πάντα.
…
Τελικά είναι τόσο δύσκολο να μιλάμε για μας. Πόσος φόβος άραγε να κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά. Πόση ευαισθησία.
- Λοιπόν τι είναι αυτά που θέλεις να μου πεις? Είδες που ρωτάω?
- Είσαι βολικά, σ’ αρέσει εδώ? Λοιπόν, όπως είπες βαθειά ανάσα και πάμε.
Εγώ που λες …