ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΚΗ

Φιλί κλειδί
Φιλί κλειδί που δώσαμε
Τα χείλη μας κλειδώσαμε
Και τον καημό γλυτώσαμε

Τραγούδι της Ελενίτσας της Βιτάλη. Αυτό τραγούδαγα από κείνη την μέρα. Μέσα στην καλή χαρά. Τίποτα δεν μου κακοφαινόταν, όλα ήταν όμορφα, ο κόσμος γελαστός, ο ήλιος πιο λαμπερός. Η αλλαγή ολοφάνερη μέσα μου και έξω μου. Φανερή και στον καλό μου. Χαιρόταν κι ας μην ήξερε. Ή μήπως ήξερε, αλλά χαιρόταν με την χαρά μου? Τον ευχαριστώ για την κατανόηση που έδειχνε τότε, αλλά και στα υπόλοιπα χρόνια που είμαστε μαζί. Μάλλον πρέπει να έχω κάτι που να κάνει τους ανθρώπους να με συγχωρούν για τα διάφορα λάθη που έχω κάνει κατά καιρούς. Ίσως αναγνωρίζουν και την έλλειψη πρόθεσης. Επειδή θα εμπλακεί και αυτός αρκετά στην ιστορία μας θα του δώσω το όνομα Α από την αγάπη, αλλά και από το άντρας.
Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα. Δεν τον είχα ξαναδεί από τότε, αλλά δεν το επιζητούσα κιόλας. Η ζωή παίζει παιχνίδια διάφορα. Μία φίλη, λέει, σταμάτα να κυνηγάς και θα έρθει μόνο του. Κάπως έτσι λοιπόν και εγώ το άφησα.
Είχε περάσει κανένας μήνας και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Και για αποφυγή παρεξηγήσεων, κάθε άλλο παρά βασανιστικά και αργά κυλούσαν οι μέρες.
Εντωμεταξύ έχουν έρθει κάτι φίλοι από Γαλλία και έχω κλείσει τραπέζι στο Χάραμα. Τι καλύτερο για να γνωρίσουν από την νύχτα μας, από μια βραδιά με την Δήμητρα. Ναι δεν έχει επίθετο. Μία είναι.
Η βραδιά μοναδική. Η Δήμητρα να μας ταξιδεύει, ο Τσιτσάνης να μας κλείνει το μάτι, και η Σωτηρία νόμιζες ότι σιγοτραγουδούσε τ’ αλάνια μαζί μας. Ευτυχώς που έχω την ηλικία, και πρόλαβα να δω και κάποιους μύθους ζωντανούς. Οπότε για μένα, όποτε κι αν πήγαινα στο Χάραμα, αποκτούσε άλλη διάσταση και βαρύτητα η διασκέδαση. Γινόταν μυσταγωγία, κάπου ανάμεσα στο τώρα και στο τότε.
Κάποια στιγμή η Δήμητρα πιάνει το Σε βλέπω στο ποτήρι μου. Κακό τραγούδι, και πολύ αγαπημένο. Από τα τραγούδια που χορεύω, αλλά μόνο αν έχω πιεί. Και εκείνο το βράδυ είχα πιεί πολύ.
Πως μίλαγα με τους Γάλλους? Δεν χρειαζόταν. Η Δήμητρα τους είχε μαγέψει. Έτσι για να κλείσω και τον κύκλο της φιλοξενίας, σηκώθηκα να χορέψω.
Χόρευα, τραγουδούσα, παραπατούσα, δεν είμαι σε θέση να πω. Είχα κλείσει τα μάτια και είχα παρασυρθεί. Τίποτα δεν είχε σημασία, μόνο το τραγούδι κι ο χορός. Εξυγίανση νου και κορμιού. Τίποτα δεν υπάρχει τότε. Μόνο εσύ και η Φωνή. Δυστυχώς και η λουλουδού. Η οποία αδιάφορα, σε σκουντάει και σου λέει
- Τα λουλούδια, απ’ τον κύριο.
- Ποια λουλούδια κοπελιά και ποιος κύριος?
- Αυτός στο μπαρ.
- Καλά πες του ευχαριστώ.
Και με μια αγκαλιά λουλούδια, πάλι στον κόσμο μας.
Αφού τέλειωσε ο ύμνος, κάθισα πάλι στο τραπέζι, ας ρίξω μια ματιά λοξή στο μπαρ. Ποιος να είναι? Όχι ρε γαμώτο. Ο ΣΑΚΗΣ.
Τι θέλει εδώ? Γιατί είναι μόνος? Και γιατί ήρθε? Και γιατί ήρθε εδώ? Του αρέσουν τα ελληνικά? Του αρέσει η Δήμητρα? Πόσες ερωτήσεις. Καμία απάντηση. Την ώρα εκείνη να ακούγεται το πες πως μ’ αντάμωσες.
Που είμαι, ποιος είμαι, ποιος μου κάνει πλάκα?
Ζητάω συγγνώμη από τους Γάλλους και πάω στο μπαρ.
- Ευχαριστώ για τα λουλούδια (ευχαριστώ που είσαι εδώ).
- Το ‘ξερα ότι εδώ θα σε βρω.
- Πως?
- Δεν έχει πως, έτσι.
- Πως έτσι?
- Γιατί για όλα θέλεις απάντηση?
- …….. (μαλάκας)
- Με ζήτησες, ήρθα.
- Μην μου το κάνεις αυτό.
- Δεν κάνω τίποτα. Απλά είμαι εδώ. Καλή διασκέδαση.
- Θα σε δω μετά?
- Με είδες, πήγαινε στην παρέα σου.
- Καλό βράδυ.
- Επίσης.