ΑΥΤΗ ΑΥΤΗ ... Η ΜΟΥΤΖΑΔΕΡΦΗ

Σήμερα θα σας μιλήσω για αυτό που έλαχε να μου συμβεί, με το που μπήκε ο μήνας.

Είπα και εγώ άντε να φύγει ο Ιούλης, να έρθει ο Αύγουστος, να έρθουν και τα γενέθλιά μου, άντε να τελειώνουμε με αυτά και αυτά.
Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, ο Θεός σκάει στα γέλια, ή κάπως έτσι.
Το νόημα το βγάλατε.
Με το που ξύπνησα, ήπια ένα καφεδάκι σπίτι, βαριόμουνα να πάω για δουλειά, και λέω ο αφελής να πάω για δεύτερο καφέ στην Χαλκίδα.
Εκεί στην παραλία, στο Lucy.
Ντύνομαι, στολίζομαι, γίνομαι αν ποτέ μπορεί αυτό να γίνει, πιο όμορφος απ' ότι είμαι, ίσως η σκανταλιά της κοπάνας, μου έκοψε καμιά δεκαριά χρόνια, καβάλησα και το αυτοκίνητο (απωθημένο που δεν έχω μηχανή) και τσουπ στην Χαλκίδα.
Η Χαλκίδα είναι η πόλη που τέλειωσα το σχολείο, έχω αρκετούς γνωστούς, αρκετούς συγγενείς και αρκετά χρόνια να πάω. Ήλπιζα ο αφελής ότι θα απολαύσω τον καφέ μου και μετά θα πάω να ρίξω και μια βουτιά προς Κατούνια μεριά.
Μόλις είχα κάτσει στο καφέ και είχα δώσει την παραγγελία, σ΄ ένα ευγενικό παιδάκι. Χάζευα την γέφυρα με τον κόσμο να κάνει περατζάδα, το γνωστό νυφοπάζαρο. Αλήθεια δεν δουλεύουν ποτέ? Πάντα είχα αυτή την απορία για τους Χαλκιδαίους.
Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Ο καφές δεν είχε φτάσει ακόμα, βλέπεις πίνω και δύσκολο καφέ. Φραπέ σκέτο με πολλά παγάκια. Εκεί λοιπόν που κάθομαι αποχαυνωμένος και χαζεύω, ακούω μια φωνή να φωνάζει το όνομά μου. Κοιτάω δεν βλέπω κάποιον γνωστό και ξανά μανά στο χάζι μου.
Η φωνή όμως δεν έλεγε να σταματήσει να καλεί. Μια φωνή που θύμιζε έντονα Μελίνα στα παιδιά του Πειραιά, αλλά παιγμένη σε κάποιο κακό drug show. Λες και ο Λάκης ο νταλικέρης έκανε την Θεά. Τεσπά. Μια φωνή που πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου. Μια φωνή που ανήκε σε μία γυναίκα να την πεις, κοπέλα να την πεις, τραβεστί να την πεις.....

Ότι και να την πεις μέσα θα πέσεις.

Φόραγε ένα κολάν τιγρέ με 38 βαθμούς, σανδάλια με κόκκινο νυχάκι, απ' αυτά που μας δείχνει το Λολιτάκι, πουκάμισο τύπου Saint Tropez επί εποχής Μπεμπέ δεμένο στην μέση, μαύρα γυαλιά με κόκκινο/λευκό σκελετό και ψάθινο καπέλο με μαντήλα.
Τώρα αν δεν είναι αυτό αμφίεση τρελής, πέντε λεπτά από το χειρουργείο, εμένα να με φωνάζετε Λαλάκη από δω και πέρα.
Όχι, με τις τρελές δεν έχω τίποτα, και κάποιες είναι φίλες μου. Με αυτές όμως που ενώ έχω σκεφτεί να χαλαρώσω, έκανα κοπάνα από την δουλειά και ξαφνικά η όλη χαρά και αισθητική μου πάει περίπατο, ναι έχω πρόβλημα. Και το κυριότερο να φωνάζει και το όνομά μου!!!!
Είπα άντε βρε κανένας παλιός συμμαθητής θα είναι που αποφάσισε να το πάει απέναντι.
Έλα μου όμως, που όταν έβγαλε το γυαλί, αναγνώρισα την Παρασκευούλα, που όμως τώρα την φωνάζουν Φιόνα. Την Παρασκευούλα, που πηγαίναμε μαζί αγγλικά, και μετά στα φοιτητικά μας χρόνια την είχα δει δεκαετία του '80 στο Alexander. Το θυμάστε?
Άρχισε να με πυροβολεί με ερωτήσεις, τι κάνεις, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις?
Που είσαι, που δουλεύεις, που πας, τι κρέμα βρε άτιμο βάζεις και δεν σου φαίνονται τα χρόνια? Έχεις παιδιά, έχεις παντρευτεί, μήπως βρε έχεις γκόμενο? Αλήθεια έχεις γνωρίσεις κανέναν διάσημο? Τι απίστευτη gay icon που είναι η Ε. (εμείς αδερφομάνες τις λέγαμε τότε).
Τι καταιγισμός ερωτήσεων. Για μιά στιγμή νόμισα ότι βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν.
Και τι απίστευτη αυτή η Φιόνα. Γυναίκα, δεν την έλεγες. Κοπέλα, απαπαπαπαπα. Άντρα με τίποτα. Τραβεστί είχες ελπίδες. Και όταν της μίλαγες εκεί πια έχανες την μπάλα.
Είναι γυναίκα, που έχει γεννηθεί γυναίκα, ντύνεται σαν τραβεστί, αλλά κρυφό της απωθημένο είναι όχι να είναι άντρας, αλλά αδερφή και μάλιστα τρελή, που θέλει να γίνει γυναίκα. Άβυσσος η ψυχή.
Νέα κατηγορία η Φιόνα, από μόνη της : ΜΟΥΤΖΑΔΕΡΦΗ
Μετά από αυτό, όπως καταλαβαίνετε γύρισα στην δουλειά, προφασίστηκα πρωινή αδιαθεσία και δούλεψα μέχρι αργά το βράδυ.
Καλό μας μήνα!!!