Είμαι μπροστά στον υπολογιστή, διαβάζω, σερφάρω, τσατάρω.
Προσπαθώ να οργανώσω σχέδια, σκέψεις, ιδέες, να χαλαρώσω.
Τίποτα.
Τον κλείνω, πάω μάρκετ, το σκυλί πρέπει να φάει και για να φάει πρέπει να μαγειρέψω, και για να μαγειρέψω πρέπει να ψωνίσω.
Φαύλος κύκλος.
Σ΄ένα σπίτι πέτρινο, εκεί σε κάποιο χωριό της Εύβοιας, την δεκαετία του εξήντα.
Η γιαγιά να ζυμώνει Είναι η μέρα που ανάβει φούρνο. Χαρά μεγάλη, ζυμωτό φρέσκο ψωμί, ζεστό λαχταριστό να μυρίζει όλη η αυλή αλλά και η γειτονιά ολόκληρη.
Και μια και άναψε ο φούρνος να μπούνε και τα γεμιστά. Ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια. Όλα από τον κήπο της γιαγιάς και του παππού. Ποτέ δεν κατάλαβα ποιανού ήταν. Πάντα τσακώνονταν για αυτό.
Ποτέ για τίποτα άλλο. Ή τουλάχιστον ποτέ μπροστά στο παιδί. Βλέπετε είχα την χαρά να είμαι το μοναδικό τους εγγόνι τότε και ο βασιλιάς της αυλής.
Ο παππούς δεν ήθελε γεμιστά. Ήθελε στιφάδο. Η γιαγιά το έπαιζε κουρασμένη για να το φτιάξει. Ήξερε όμως ότι το στιφάδο του παππού ήταν μοναδικό στο χωριό. Είχε έναν τρόπο να τα φτιάχνει τα πράγματα ο παππούς μοναδικό. Και όχι μόνο το στιφάδο, αλλά όλα. Μυστήριο η ζωή του. Δύσκολα μίλαγε γι αυτόν. Προτιμούσε να τραγουδάει, αργούς μακρόσυρτους αμανέδες. Κάπου έχω φυλαγμένη μια κασέτα που τον έγραψα ανάμεσα στα χιτ της εποχής του Πετρίδη.
Τώρα θα μου πεις αμανέδες, από που κι ως που. Κανένας δεν ξέρει ούτε από που τους έμαθε, ούτε γιατί έβγαζε τέτοιον καημό Για ένα τραγούδι μόνο δάκρυζε όταν το άκουγε. Το Τζιβαέρι. Τότε δεν ήξερα. Τώρα το κατάλαβα. Ότι αγαπούσε πιο πολύ το έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Τότε μέναμε Μυτιλήνη.
Το σπίτι αυτό τώρα είναι δικό μου.
Κάποιο καλοκαίρι, έφτιαξα στιφάδο μάζεψα φίλους και έναν αγαπημένο θείο (τον γιο του παππού) και στήσαμε τσιμπούσι. Ο θείος είπε ότι είχε να φάει τέτοιο στιφάδο από τότε που ζούσε ο παππούς και το μαγείρευε.
Δεν το ξαναέφτιαξα ποτέ.
Προσπαθώ να οργανώσω σχέδια, σκέψεις, ιδέες, να χαλαρώσω.
Τίποτα.
Τον κλείνω, πάω μάρκετ, το σκυλί πρέπει να φάει και για να φάει πρέπει να μαγειρέψω, και για να μαγειρέψω πρέπει να ψωνίσω.
Φαύλος κύκλος.
Σ΄ένα σπίτι πέτρινο, εκεί σε κάποιο χωριό της Εύβοιας, την δεκαετία του εξήντα.
Η γιαγιά να ζυμώνει Είναι η μέρα που ανάβει φούρνο. Χαρά μεγάλη, ζυμωτό φρέσκο ψωμί, ζεστό λαχταριστό να μυρίζει όλη η αυλή αλλά και η γειτονιά ολόκληρη.
Και μια και άναψε ο φούρνος να μπούνε και τα γεμιστά. Ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια. Όλα από τον κήπο της γιαγιάς και του παππού. Ποτέ δεν κατάλαβα ποιανού ήταν. Πάντα τσακώνονταν για αυτό.
Ποτέ για τίποτα άλλο. Ή τουλάχιστον ποτέ μπροστά στο παιδί. Βλέπετε είχα την χαρά να είμαι το μοναδικό τους εγγόνι τότε και ο βασιλιάς της αυλής.
Ο παππούς δεν ήθελε γεμιστά. Ήθελε στιφάδο. Η γιαγιά το έπαιζε κουρασμένη για να το φτιάξει. Ήξερε όμως ότι το στιφάδο του παππού ήταν μοναδικό στο χωριό. Είχε έναν τρόπο να τα φτιάχνει τα πράγματα ο παππούς μοναδικό. Και όχι μόνο το στιφάδο, αλλά όλα. Μυστήριο η ζωή του. Δύσκολα μίλαγε γι αυτόν. Προτιμούσε να τραγουδάει, αργούς μακρόσυρτους αμανέδες. Κάπου έχω φυλαγμένη μια κασέτα που τον έγραψα ανάμεσα στα χιτ της εποχής του Πετρίδη.
Τώρα θα μου πεις αμανέδες, από που κι ως που. Κανένας δεν ξέρει ούτε από που τους έμαθε, ούτε γιατί έβγαζε τέτοιον καημό Για ένα τραγούδι μόνο δάκρυζε όταν το άκουγε. Το Τζιβαέρι. Τότε δεν ήξερα. Τώρα το κατάλαβα. Ότι αγαπούσε πιο πολύ το έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Τότε μέναμε Μυτιλήνη.
Το σπίτι αυτό τώρα είναι δικό μου.
Κάποιο καλοκαίρι, έφτιαξα στιφάδο μάζεψα φίλους και έναν αγαπημένο θείο (τον γιο του παππού) και στήσαμε τσιμπούσι. Ο θείος είπε ότι είχε να φάει τέτοιο στιφάδο από τότε που ζούσε ο παππούς και το μαγείρευε.
Δεν το ξαναέφτιαξα ποτέ.
ναι, αλλά έχεις υποσχεθεί ότι θα το φτιάξεις... ακόμη περιμένουμε :)
ReplyDeleteΕικόνες της ζωής μας, στοιβαγμένες μέσα μας, ανάκατες σκέψεις παιδικές, εφηβικές... Σημάδια, δρομοδείχτες προς την έξοδο.
ReplyDeleteριτσα μασουρα
ασπρομαυρη μυρωδια μιας Ελλάδας που φτηνηνε μεσα απο τις τηλεορασεις...
ReplyDelete...μεσα στη νυχτα του δωματιου μοσχομυρισε η μνημη
παραξενο που ολα αυτα μοιραζονται...
Φτιάχνε το μωρέ να παίρνει μυρωδιά και ο παππούς να τραγουδάει στον Παράδεισο!
ReplyDeleteΥπέροχες εικόνες μιας Ελλάδας που τη βλέπουμε πια μόνο στις αναμνήσεις μας όσοι τυχεροί ζήσαμε παρόμοιες εμπειρίες (+ας ήταν μόνο το καλοκαίρι,+ας ήμασταν μικροί+δεν καταλαβαίναμε +ας ήταν μόνο αυτές).
ReplyDeleteΣυμφωνώ με τον etalon+τον αντώνη, ασπρόμαυρες μυρωδιές μιας ακριβής νιότης που φθηναίνει όσο περνά ο καιρός+όσο ξεχνάμε. Ευτυχώς που κάπου κάπου κάτι συμβαίνει+όλα ξαναέρχονται σαν να γίνανε χθες. Φτιάχνε το μωρέ το στιφάδο να το μυρίζει ο παππούς+να ευχαριστιέται η ψυχή του με τον βασιλιά της αυλής.