Σήμερα αποφάσισα να γυρίσω στα παλιά. Να πιάσω το παλιό μου blog, να ξαναθυμηθώ τις ιστορίες που έγραφα, αλλά και να ξαναδιαβάσω παλιές αγαπημένες αναρτήσεις άλλων φίλων. Να ξαναβρώ το πρόβατο, την κουρούνα, τον νανάκο, την κωλόγρια, τον billzouk, την Τανίλα, τον Άρη τον Δαβαράκη, την ψιλικατζού και τόσους άλλους. Να γράψω ξανά σαν paolofuego ή σαν «Αυτός, αυτός και τα μυστήρια».
Μια άλλη εποχή, γράφαμε για την ψυχή μας, ήταν η ψυχοθεραπεία μας, ανώνυμα στην αρχή, επώνυμα αργότερα. Υπήρχε ένας ρομαντισμός, λέξη άγνωστη στην εποχή των social. Γράφαμε για τις χαρές μας, αλλά και για τις λύπες μας. Γράφαμε για μας. Ένα περίεργο διαδικτυακό ημερολόγιο.
Και ξαφνικά σκάει η μπόμπα. Έγινε πρόταση στην ψιλικατζού να εκδώσει τα κείμενα της. Βγαίνει το πρώτο βιβλίο βασισμένο σε κείμενα ενός blogger. Μια χαρά και περηφάνια περίεργη στην μπλογκόσφαιρα. Λες κι εκδοθήκαμε όλοι μας.
Τα χρόνια περνάνε και στο φινάλε του 2018, η ψιλικατζού και στο θέατρο, με την Ελένη Ουζουνίδου στον ομώνυμο ρόλο. Καλύτερη ψιλικατζού από την Ελένη Ουζουνίδου δεν θα μπορούσε να βρει ο Δημήτρης Καρατζιάς. Δίπλα της η Άννα Ψαρρά ιδανική αδερφή, σύνδεσμος με τα γεγονότα.
